Έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια από τότε που ο Τουρκικός στρατός εισέβαλε στην Κύπρο, κατέλαβε και προχώρησε σε εθνοκάθαρση στο ένα τρίτο της χώρας. Το Τουρκικό αφήγημα ότι η εισβολή ήταν απαραίτητη για να προστατευτούν οι Τουρκοκύπριοι είναι κενό για τρεις λόγους.
Του Michael Rubin για τον Washington Examiner
Μετάφραση CosmoStatus
Πρώτον, η χούντα στην Αθήνα έπεσε μετά από λίγες μέρες, τερματίζοντας κάθε απειλή που θα μπορούσαν να είχαν νιώσει οι Τουρκοκύπριοι. Δεύτερον, η αρπαγή γης από την Τουρκία συνέβη μετά το πέρας της κρίσης, ενώ η Τουρκία, η Ελλάδα, το Ηνωμένο Βασίλειο και τόσο οι Έλληνες Κύπριοι όσο και οι Τούρκοι Κύπριοι διαπραγματεύονταν την κατάπαυση του πυρός στη Γενεύη. Τρίτον, στη συνέχεια η Τουρκία πλημμύρισε την κατεχόμενη περιοχή με Τούρκους εποίκους από την Ανατολία, κάνοντας ουσιαστικά τους Τουρκοκύπριους μειονότητα για δεύτερη φορά στη γη τους.
Ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας Χένρι Κίσινγκερ άφησε κατά μέρος την ηθική σαφήνεια για να δικαιολογήσει την επιθετικότητα της Τουρκίας. Εκείνη την εποχή, υπολόγισε το μέγεθος και τη γεωγραφική θέση της Τουρκίας, καθιστώντας την έναν πιο σημαντικό αμυντικό εταίρο, ενώ ήταν πρόθυμος να ρίξει την Κύπρο κάτω από τα πόδια του ελέφαντα για να κατευνάσει τους ηγεμόνες της Τουρκίας. Οι υπολογισμοί του Κίσινγκερ δεν έχουν παλιώσει με καλό τρόπο.
Σήμερα η Τουρκία αποτελεί πρόβλημα για το ΝΑΤΟ και όχι σύμμαχο. Η Ανατολική Μεσόγειος αναπτύσσεται μόνο σε οικονομική και στρατηγική σημασία. Θα ήταν σχεδόν αδύνατο για τις Ηνωμένες Πολιτείες να τροφοδοτήσουν την Ουκρανία χωρίς το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Οι διεθνείς προσπάθειες για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα βασίζονται στο Κυπριακό λιμάνι της Λάρνακας και στη διπλωματική αντιμετώπιση προβλημάτων από τον Κωνσταντίνο Κόμπο, το παιδί θαύμα Υπουργό Εξωτερικών της Κύπρου.
Ακόμη και όταν η Κύπρος καταφέρνει και ξεπερνά το βάρος της και γίνεται ένας απαραίτητος σύμμαχος, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ την προσβάλλει, αρνούμενο να αναγνωρίσει επίσημα την παράνομη, επί μισό αιώνα, κατοχή της Τουρκίας, ως κατοχή. Αντίθετα, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του περιγράφοντας την κατεχόμενη περιοχή ως «την περιοχή που διαχειρίζονται οι Τουρκοκύπριοι». Αυτό είναι παρόμοιο με την περιγραφή των ρωσοκρατούμενων Ντόνετσκ και Λουχάνσκ ως «η περιοχή που διαχειρίζονται Ρώσο-Ουκρανοί».
Τέτοιου είδους γλωσσικά παιχνίδια δεν λειτουργούν ποτέ. Η πεποίθηση της πρώην Υπουργού Εξωτερικών Madeleine Albright ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα έπρεπε να αποκαλεί «αδίστακτα καθεστώτα» (rogue regimes) ως «κράτη ανησυχίας» (states of concern) δεν προώθησε την ειρήνη ούτε με το Ιράν ούτε με τη Βόρεια Κορέα. Αντίθετα, υποδηλώνοντας ότι ένας όγκος στον εγκέφαλο ήταν, στην πραγματικότητα, απλώς ένας πονοκέφαλος, η δολοπλοκία της Υπουργού απλώς ξέπλυνε την κακοήθη συμπεριφορά. Το ίδιο ισχύει και για την Υπουργό Εσωτερικής Ασφάλειας της εποχής Ομπάμα, Janet Napolitano, η οποία αποφάσισε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα έπρεπε να αποκαλεί την «τρομοκρατία» ως «ανθρωπογενείς καταστροφές». Το μεταγενέστερο διάταγμα της κυβέρνησης Ομπάμα ότι το Πεντάγωνο δεν πρέπει να αναφέρεται στον «ανταγωνισμό μεγάλης δύναμης» με την Κίνα δεν τερμάτισε την απειλή αυτής της χώρας. Με απλά λόγια, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ισχυρότερες όταν βαθμονομούν την εξωτερική τους πολιτική με όρους πραγματικότητας.
Ιδιωτικά, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε ότι η απροθυμία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να χαρακτηρίσει την παρουσία της Τουρκίας στην Κύπρο κατοχή, προέρχεται από τον συνεχή φόβο ανταγωνισμού προς την Τουρκία. Πολλοί Τούρκοι, περιφερειακοί αξιωματούχοι και Αμερικανοί, λένε ότι ο Jeff Flake, ο πρώην γερουσιαστής της Αριζόνα που τώρα υπηρετεί ως πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Άγκυρα, έχει πιει το τουρκικό Kool-Aid (αναψυκτικό) και λειτουργεί περισσότερο σαν Τούρκος λομπίστας στην Ουάσιγκτον, παρά ως άνθρωπος που είναι έτοιμος να σκεφτεί την ευρύτερη στρατηγική εικόνα. Άλλοι αναφέρουν τον ρόλο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ ως τον λόγο λείανσης της πραγματικότητας, ώστε να αποφευχθεί οποιαδήποτε οργισμένη αντίδραση από τον άστατο ηγέτη της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Αυτό αποτελεί άλλη μία άστοχη ανησυχία. Σκεφτείτε την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Για δεκαετίες, Αμερικανοί αξιωματούχοι υπόσχονταν να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία, αλλά ανακαλούσαν τη δέσμευσή τους, φοβούμενοι τις τουρκικές αντιδράσεις. Προς τιμήν του, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν κράτησε τον λόγο του. Ποια ήταν η απάντηση της Τουρκίας; Γρυλίσματα. Όταν ο Μπάιντεν δεν τσίμπησε την μπλόφα του Ερντογάν, έκανε τον Τούρκο ηγέτη να φανεί γατάκι. Το να χαρακτηρίσουμε την παρουσία της Τουρκίας στην Κύπρο ως κατοχή δεν είναι κάτι διαφορετικό. Η αναγνώριση της πραγματικότητας ενισχύει πάντα την εξωτερική πολιτική.
Δεν ισχύει το ίδιο για το αντίθετο. Το να δίνουμε προτεραιότητα στις διπλωματικές ευαισθησίες έναντι της πραγματικότητας, ενθαρρύνει τους αλυτρωτιστές να διπλασιάσουν την επιθετικότητά τους. Σήμερα, η κρίση της Κύπρου κορυφώνεται με τους Κύπριους του βορρά να απομακρύνονται από τις συνομιλίες επανένωσης.
Είναι καιρός να διορθώσουμε ένα λάθος 50 ετών. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ πρέπει να ξεφύγει από την έπαρση ότι η ρητορική μπορεί να διαγράψει την πραγματικότητα. Η Κύπρος είναι κατεχόμενη. Τέλος. Είναι καιρός να τα πούμε όλα και να κάνουμε τον τερματισμό της κατοχής τη βάση της στρατηγικής της Ουάσιγκτον για την Ανατολική Μεσόγειο.
Αναπαραγωγή του άρθρου μπορεί να γίνει μόνο με ευδιάκριτη αναφορά στην πηγή CosmoStatus και χρήση live link
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου