Ενώ η Ουκρανία δεν είναι ακριβώς «σαν την Κύπρο» υπάρχουν ενδιαφέρουσες ομοιότητες που εγείρουν την πιθανότητα για παρόμοια λύση, ισχυρίζεται ο συντάκτης του άρθρου, που όμως παραθέτει επικίνδυνες απόψεις για όλους μας. Απόψεις, που βρίσκουν έδαφος μεταξύ των ισχυρών του κόσμου, που αδιαφορούν για το λεγόμενο Διεθνές Δίκαιο. Διαβάστε με προσοχή.
Του Leon Hadar για το National Interest.
Μετάφραση CosmoStatus.
Ενώ η Ουκρανία δεν είναι ακριβώς «σαν την Κύπρο» υπάρχουν ενδιαφέρουσες ομοιότητες που εγείρουν την πιθανότητα για παρόμοια λύση.
Πριν πολλά χρόνια, οι ηγέτες μιας ισχυρής στρατιωτικής δύναμης, που ήταν ο διάδοχος μιας μεγάλης ιστορικής αυτοκρατορίας που είχε χάσει μεγάλο μέρος των εδαφών της μετά το τέλος ενός διεθνούς πολέμου, ανησυχούσαν για την πολιτική αστάθεια και την αλλαγή καθεστώτος σε μια κοντινή χώρα, που κάποτε ήταν μια από τις επαρχίες της, εάν θα μπορούσε να απειλήσει τα αδέρφια της που κατοικούσαν σ' αυτήν την χαμένη χώρα. Επιπλέον, οι ηγέτες της φοβήθηκαν ότι μια ιστορικά αντίπαλη δύναμη, με δεσμούς με την άλλη εθνοτική ομάδα της γειτονικής χώρας, θα εκμεταλλευόταν την κατάσταση για να αποκτήσει στρατιωτική παρουσία εκεί.
Έτσι, κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, η πρώην αυτοκρατορία ανέπτυξε τον στρατό της στη γειτονική χώρα και κατέλαβε μέρος της με το πρόσχημα της διάσωσης των συμπατριωτών της και της υπεράσπισης των θεμελιωδών συμφερόντων της.
Μετά την κατάληψη περισσότερο του ενός τρίτου της γειτονικής χώρας, η στρατιωτική ηγεσία ανακήρυξε την περιοχή αυτή αυτόνομη και αργότερα ανεξάρτητο κράτος. Για πρακτικούς λόγους, η κίνηση αυτή διαίρεσε τη χώρα και δεν αναγνωρίστηκε από τα μέλη της διεθνούς κοινότητας, συμπεριλαμβανομένων των ισχυρών συμμάχων της πρώην αυτοκρατορίας.
Αυτή η «ανεξάρτητη χώρα» επιβίωσε για σχεδόν μισό αιώνα, καθώς απέτυχαν οι συνεχείς διπλωματικές προσπάθειες για να ενωθούν τα δύο μέρη της χώρας. Η παράνομη κατοχή, σε συνδυασμό με τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έφερε κριτική, ενώ το ελεύθερο μέρος της χώρας έχει αναπτυχθεί σε ένα σύγχρονο και επιτυχημένο φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος.
Το συμπέρασμα είναι ότι το status quo έχει παραμείνει άθικτο και σύμφωνα με τα συμφέροντα όλων των ενδιαφερομένων μερών. Και παρά την παράνομη κατοχή του εδάφους, το έθνος-κράτος που συνεχίζει να ονειρεύεται την επανίδρυση της παλιάς του αυτοκρατορίας, έχει αναδειχθεί σε σημαντικό περιφερειακό και παγκόσμιο παίκτη που διατηρεί διπλωματικούς δεσμούς με όλα τα μέλη της διεθνούς κοινότητας.
Φυσικά, η προαναφερθείσα επιθετική χώρα δεν είναι η Ρωσία και η κατάσταση που περιγράφεται δεν είναι η Ρωσική κατοχή της Ουκρανίας και τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτήν. Αντίθετα, είναι η ιστορία της Κύπρου, η οποία έχει διαιρεθεί από το 1974, όταν η Τουρκία εισέβαλε ως απάντηση σε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από την Ελλάδα. Σίγουρα, οι προοπτικές για μια πιθανή διπλωματική συμφωνία στο νησί είναι λίγες. Για πρακτικούς λόγους, η κατοχή της Τουρκίας έχει γίνει αποδεκτή ως μέρος του status quo στην Κύπρο και την περιοχή.
Αυτή η πραγματικότητα επιτρέπει σε όλους τους εμπλεκόμενους να τοποθετούν την εδαφική διαίρεση της Κύπρου στο τέλος της παγκόσμιας ατζέντας. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με, ας πούμε, την κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Γάζας από το Ισραήλ, η οποία συνεχίζει να προκαλεί διεθνή ένταση και μοιάζει περισσότερο με την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου που επιτρέπει σε όλους, συμπεριλαμβανομένων όσων δεν αναγνωρίζουν αυτό το κράτος, να ζήσουν με αυτό.
Όμως, ενώ η Ουκρανία δεν είναι ακριβώς «όπως η Κύπρος» και υπάρχουν μερικές σημαντικές διαφορές μεταξύ της εισβολής της Ρωσίας στη γειτονική της χώρα και της κατοχής ενός νησιού της Μεσογείου από την Τουρκία. Υπάρχουν ενδιαφέρουσες ομοιότητες που εγείρουν την πιθανότητα λύσης με παρόμοιο τρόπο. Σύμφωνα με ένα τέτοιο σχέδιο, η Ουκρανία θα παραμένει διαιρεμένη μεταξύ μιας αυτόνομης περιοχής που θα ελέγχεται από τη Ρωσία και μιας ανεξάρτητης και ευημερούσας Ουκρανίας με δυτικό προσανατολισμό.
Να θυμίσουμε ότι η Κύπρος, ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προτού καταληφθεί από τους Βρετανούς μετά τη διευθέτηση από το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Το νησί, γνώρισε έντονη βία μεταξύ των Ελληνικών και Τουρκικών κοινοτήτων, μετά την ανεξαρτησία του 1950. Οι σχέσεις επιδεινώθηκαν περαιτέρω κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και η διακοινοτική βία έγινε πιο συχνή. Στη συνέχεια, τον Ιούλιο του 1974, το Ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς υποκίνησε στρατιωτικό πραξικόπημα στην Κύπρο, με σκοπό να ενώσει το νησί με την Ελλάδα. Η «Ένωση» προκάλεσε την Τουρκική εισβολή. Οι Τούρκοι ηγέτες δικαιολόγησαν την εισβολή της χώρας τους και την αρχική κατοχή του 3% του νησιού ως μέρος μιας προσπάθειας προστασίας της Τουρκικής μειονότητας, η οποία αποτελούσε το 20% του πληθυσμού.
Αφού οι ειρηνευτικές συνομιλίες που ακολούθησαν μεταξύ των δύο κοινοτήτων απέτυχαν να καταλήξουν σε μια ειρηνευτική συμφωνία, οι Τούρκοι επέκτειναν την κατοχή τους στο 36% του νησιού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη de facto διχοτόμηση της Κύπρου με μια ουδέτερη ζώνη των Ηνωμένων Εθνών - γνωστή ως Πράσινη Γραμμή - που χωρίζει την Κύπρο από τις Τουρκοκρατούμενες περιοχές στο βορρά, οι οποίες απορρόφησαν πολλούς από τους Τούρκους που εκτοπίστηκαν από το νότο.
Το 1983, η de facto Τουρκοκυπριακή Διοίκηση κήρυξε την ανεξαρτησία της ως Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου — που δεν πρέπει να συγχέεται με την Κυπριακή Δημοκρατία. Η κυβέρνηση, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία εντάχθηκε η Λευκωσία το 2004, μετατράπηκε σε μια ευημερούσα οικονομία. Η Λευκωσία εξακολουθεί να θεωρεί το βόρειο τμήμα της χώρας ως κατεχόμενα από την Τουρκία εδάφη της και υποστηρίζει την ιδέα των διαπραγματεύσεων με στόχο την ένωση της χώρας. Εν τω μεταξύ, το βόρειο τμήμα έχει εποικιστεί από Τούρκους μετανάστες και σταδιακά έχει γίνει επαρχία της Τουρκίας.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, που επιμένουν δημόσια ότι η Ρωσία πρέπει να εκκενώσει την Κριμαία και τις άλλες Ουκρανικές περιοχές που έχει καταλάβει παράνομα, δεν φαίνεται να έχουν μεγάλο πρόβλημα να μετατρέψουν την Τουρκική κατοχή της Κύπρου σε οριακό διεθνές ζήτημα. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία παραμένει σημαντικό μέλος του ΝΑΤΟ και η Άγκυρα διεξήγαγε διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες για την ένταξη στην ΕΕ, παρόλο που οι δυνάμεις της έχουν καταλάβει την Κύπρο.
Ένας από τους βασικούς λόγους που το status quo στο νησί κρατάει τόσα χρόνια είναι η απροθυμία της Λευκωσίας και της Αθήνας να αμφισβητήσουν την Τουρκική κατοχή με τη χρήση στρατιωτικής βίας. Φαίνεται ότι οι ηγέτες στη Λευκωσία έκαναν την ανάλυση κόστους-οφέλους και αποφάσισαν ότι τα οφέλη από το να γίνεις μια ακμάζουσα δυτική κοινωνία και σύμμαχος των ΗΠΑ και της ΕΕ υπερτερούν του κόστους της αντιμετώπισης της Άγκυρας.
Υπό αυτή την προοπτική, οι ηγέτες της Ουκρανίας στο Κίεβο μπορεί να φτάσουν σε ένα σημείο όπου το κόστος της συνέχισης του πολέμου με τη Ρωσία για την απελευθέρωση της Κριμαίας και άλλων κατεχόμενων εδαφών από τη Ρωσία, θα θεωρηθεί ότι υπερτερεί από τα οφέλη της κατάπαυσης του πυρός που θα προέβλεπε την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας και θα επιτρέπει τη μελλοντική ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ.
Αυτό δεν θα πρέπει να εμποδίσει το Κίεβο να συνεχίσει να αμφισβητεί την παράνομη Ρωσική κατοχή της Ουκρανίας και να ζητήσει την επιστροφή των εδαφών υπό τον έλεγχο της Ουκρανίας, κάποια στιγμή στο μέλλον.
Φυσικά, μια συμφωνία που αποδέχεται το σημερινό status quo στην Ουκρανία δεν θα ικανοποιούσε όλες τις πλευρές, αλλά θα επέτρεπε στις ΗΠΑ και την ΕΕ να ανοικοδομήσουν την Ουκρανία και να τη βοηθήσουν να ενταχθεί στη Δύση. Επιπλέον, θα βοηθούσε τη Δύση να αποκαταστήσει τους δεσμούς με τη Μόσχα και να βρει τρόπους να διασφαλίσει ότι η Ρωσία θα γίνει μέρος μιας νέας και ειρηνικής μεταπολεμικής ισορροπίας δυνάμεων στην Ευρώπη.
Τι μας λέει ορθά κοφτά ο συγγραφέας του άρθρου;
Μας λέει ότι είναι προτιμότερο να δεχτούμε να χάσουμε τα εδάφη μας από μία επιθετική χώρα (Τουρκία – Ρωσία) στο όνομα της ανάπτυξης, της οικονομικής ευημερίας και της ένταξή μας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Μας λέει ότι είναι σημαντικότερο να μην ενοχληθεί μια ισχυρή δύναμη (Τουρκία – Ρωσία) από το να γίνουν σεβαστά το Διεθνές Δίκαιο και τα σύνορα των κρατών.
Μας λέει ότι δεν πειράζει που κάποιες χιλιάδες ή εκατομμύρια άνθρωποι θα χάσουν τις περιουσίες τους που έχτισαν με κόπο, οι οποίες θα περάσουν στα χέρια των κατακτητών (Τούρκων – Ρώσων).
Αλήθεια, θα υποστήριζε τα ίδια ο συντάκτης του άρθρου εάν το Μεξικό είχε εισβάλει στις ΗΠΑ και είχε κατακτήσει το Τέξας;
Θα υποστήριζε τα ίδια ο συντάκτης του άρθρου εάν η Σαουδική Αραβία είχε εισβάλλει στο Ισραήλ και είχε διχοτομήσει το Τελ Αβίβ;
Θα υποστήριζε τα ίδια ο συντάκτης του άρθρου εάν η Κίνα είχε εισβάλλει στην Ταϊβάν και κατείχε το 37% της νήσου;
Θα υποστήριζε τα ίδια ο συντάκτης του άρθρου εάν η Βόρειος Κορέα είχε εισβάλλει στη Νότιο Κορέα και είχε διχοτομήσει τη Σεούλ;
Το κακό είναι ότι αυτά, δεν τα υποστηρίζει μόνο ο συντάκτης του άρθρου, αλλά και πολλοί, οι περισσότεροι λεγόμενοι πολιτισμένοι Δυτικοί εταίροι και σύμμαχοι της Κύπρου και της Ελλάδας, που υποτίθεται κόπτονται για το Διεθνές Δίκαιο. Το χειρότερο όμως είναι ότι τα υποστηρίζει και η ελίτ που κυβερνά την Κύπρο και την Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια, από όποια παράταξη και αν προέρχεται, είτε ονομάζεται δεξιά, είτε κέντρο, είτε αριστερά. Οι πράξεις τους, είναι η απόδειξη των απόψεών τους.
Συντάκτης του άρθρου είναι ο Δρ. Leon Hadar, αρθρογράφος στο The National Interest, που έχει διδάξει διεθνείς σχέσεις στο Amarican University και είναι ερευνητής στο Ινστιτούτο Cato. Είναι πρώην ανταποκριτής του ΟΗΕ για την Jerusalem Post, ενώ επί του παρόντος καλύπτει την Ουάσιγκτον για τους Business Times της Σιγκαπούρης και είναι αρθρογράφος/μπλόγκερ στην Ισραηλινή Haaretz.
Καλό θα είναι να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε για το πως βλέπουν και φαντάζονται τον κόσμο αυτοί που έχουν δύναμη, αυτοί που διοικούν. Όπως έχουμε γράψει πολλές φορές στο CosmoStatus, τον 21 αιώνα δυστυχώς ΔΕΝ υπάρχει Διεθνές Δίκαιο. Υπάρχει μόνο το δίκαιο του στρατιωτικά ισχυρού. Γι’ αυτό, θα πρέπει να αντιληφθούμε και να αποδεχτούμε πως στη γειτονιά μας, για να διατηρήσουμε αυτά που έχουμε και να μην χάσουμε το μισό Αιγαίο ή και τη Θράκη, θα πρέπει να έχουμε ισχυρό και εξοπλισμένο στρατό με τα καλύτερα όπλα που υπάρχουν στην αγορά, αλλά και να ενισχύσουμε άμεσα την εγχώρια ανάπτυξη και παραγωγή οπλικών συστημάτων. Αλλιώς, σύντομα θα καταστούμε θύμα των ορέξεων κάποιου άλλου, πιο ισχυρού, που δεν σέβεται το υποτιθέμενο «Διεθνές Δίκαιο» και φαντασιώνεται την επαναφορά της αυτοκρατορίας του.
Αναπαραγωγή του άρθρου μπορεί να γίνει μόνο με ευδιάκριτη αναφορά στην πηγή CosmoStatus και χρήση live link
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου