Μετά την πτώση του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ στη Συρία, υπήρξε μια σύντομη περίοδος ενθουσιασμού στους δυτικούς κύκλους άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Τώρα, καθώς διαφαίνονται νέοι πόλεμοι και η Τουρκία επιβεβαιώνει εκ νέου την επιρροή της στην περιοχή, ο ενθουσιασμός εξασθενεί γρήγορα.
Ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε ότι εάν οι Κούρδοι πολιτοφύλακες στη Συρία δεν καταθέσουν τα όπλα τους θα «θαφτούν». Η θέση της νέας κυβέρνησης της Συρίας υπό τη Hay’at Tahrir al-Sham (HTS) στο κουρδικό ζήτημα είναι ασαφής, αλλά γίνεται ολοένα και πιο προφανές ότι η Τουρκία ασκεί τεράστια επιρροή σ’ αυτήν.
Λίγο μετά τη δήλωση του Ερντογάν, ο γιος του ανακοίνωσε την διεξαγωγή συγκέντρωσης στην Κωνσταντινούπολη την 1η Ιανουαρίου, λέγοντας: «Χθες η Αγία Σοφία, σήμερα το Τζαμί των Ομαγιάντ, αύριο το Αλ Ακσά». Το τζαμί των Ομαγιάδων βρίσκεται στη Δαμασκό και έτσι μπορούμε μόνο να συμπεράνουμε από αυτό ότι οι Τούρκοι θεωρούν τους εαυτούς τους τη νέα μεγάλη δύναμη στη Συρία. Το τέμενος Αλ Ακσά βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ και η αναφορά του ενόχλησε το Ισραήλ που βλέπει την αύξηση της τουρκικής περιφερειακής ισχύος.
Στις αρχές της εβδομάδας ο εταίρος του συνασπισμού του Ερντογάν, ο εθνικιστής ηγέτης Ντεβλέτ Μπαχτσελί, εξέφρασε παρόμοια συναισθήματα. Κατά τη διάρκεια ομιλίας του δήλωσε ότι «η κατάκτηση της Δαμασκού σηματοδοτεί την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ και το Ισραήλ δεν θα πρέπει να ξεχάσει το οθωμανικό χαστούκι στο Τελ Αβίβ και την Ιερουσαλήμ». Στα μέσα Νοεμβρίου, η Τουρκική κυβέρνηση διέκοψε όλους τους δεσμούς με το Ισραήλ σε μια ενέργεια που φαίνεται πολύ διαφορετική υπό το φως της κατάρρευσης του καθεστώτος Άσαντ. Τώρα φαίνεται ότι οι Τούρκοι ηγέτες προετοιμάζονταν για την επιχείρηση στην Συρία την στιγμή που διέκοπταν τις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι δηλώσεις όπως αυτές αντικατοπτρίζουν απλώς τον ενθουσιασμό της Τουρκίας για την ανάκτηση της επιρροής στη Συρία, η οποία κάποτε ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όμως οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στην Ουάσιγκτον, δίνουν μεγάλη προσοχή στις εξελίξεις. Ο εκλεγμένος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ τα έψαλε στον Ερντογάν πριν από τα Χριστούγεννα, κατηγορώντας τον ότι σχεδίασε την πτώση του Άσαντ και υπέθεσε ότι η Τουρκία μπορεί να γίνει μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη, λέγοντας: «Κανείς δεν ξέρει ποιος θα νικήσει τελικά. Πιστεύω ότι θα είναι η Τουρκία».
Το Ισραήλ τώρα προσπαθεί να κατανοήσει τη νέα κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Ορισμένοι Ισραηλινοί σχολιαστές εικάζουν ότι η Τουρκία μπορεί ακόμη και να σχηματίσει μια πρόσκαιρη συμμαχία με το Ιράν και καλούν τις Ηνωμένες Πολιτείες να προστατεύσουν τους Κούρδους με κάθε κόστος - συμπεριλαμβανομένης της επιβολής ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στην ελεγχόμενη από τους Κούρδους περιοχή της Βόρειας Συρίας. Αυτή η ενέργεια θα έθετε τις Ηνωμένες Πολιτείες σε πιθανή σύγκρουση με την Τουρκία, έναν σύμμαχο στο ΝΑΤΟ της οποίας η αεροπορία αποτελείται από αεροπλάνα Αμερικανικής κατασκευής.
Οι ειδικοί στην δυτική εξωτερική πολιτική φαίνεται ότι έχουν πιαστεί στον ύπνο με την επανεμφάνιση της Τουρκικής περιφερειακής ισχύος. Μέχρι την κατάρρευση της κυβέρνησης Άσαντ, οι περισσότεροι σχολιαστές υπέθεταν ότι ο Ερντογάν ήταν ένας προσεκτικός παίκτης που μιλούσε για ένα μεγάλο παιχνίδι, αλλά τελικά ενήργησε ως δύναμη εξισορρόπησης, συνεργαζόμενος με όποιον τον βόλευε. Όταν το HTS άρχισε να κινείται μέσω της Συρίας, οι δυτικοί αναλυτές επανήλθαν στις παλιές τους θέσεις για τον Συριακό εμφύλιο πόλεμο, βλέποντας τον Άσαντ ως σύμμαχο της Ρωσίας και ως εκ τούτου εχθρό. Τώρα, αυτοί οι ίδιοι αναλυτές πρέπει να συνυπολογίσουν την δυνητικά αναδυόμενη Τουρκία και δεν ξέρουν τι να κάνουν με αυτήν. Όλο και περισσότερο, το δυτικό πλαίσιο προβολής της γεωπολιτικής σύγκρουσης εμφανίζεται διαιρεμένο και ξεπερασμένο.
Καθώς η Αμερικανική ηγεμονία εξασθενεί παγκοσμίως, η κατάσταση των πραγμάτων προφανώς επανέρχεται στο είδος της πολιτισμικής γεωπολιτικής που υπήρχε πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι παρορμήσεις που οδήγησαν τους σημαντικότερους παίκτες πριν από εκατό και πλέον χρόνια δεν εξαφανίστηκαν ποτέ. Χώρες όπως η Τουρκία συνέχισαν να βλέπουν αρνητικά τη διάλυση της περιφερειακής τους επιρροής. Ίσως σύντομα θα δούμε τον 20ο αιώνα ως ένα ασυνήθιστο διάλειμμα, καθώς ο κόσμος επιστρέφει στη σκληρή γεωγραφία που κυριαρχούσε τα προηγούμενα χίλια χρόνια.
Αναπαραγωγή του άρθρου μπορεί να γίνει μόνο με ευδιάκριτη αναφορά στην πηγή CosmoStatus και χρήση live link
Πηγή: UnHeard
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου