Όταν το Ισλαμαμπάντ εμπνέεται από την Άγκυρα, η τρομοκρατία ευδοκιμεί, οι δημοκρατίες υποφέρουν και ο κόσμος γίνεται πολύ λιγότερο ασφαλής.
Του Michael Rubin για το First Post
Απόδοση κειμένου CosmoStatus
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι έχουν περάσει μόλις 20 χρόνια από τότε που ο «νεο-οθωμανισμός» ήρθε στο προσκήνιο στην Τουρκία. Εκείνη την εποχή, δυτικός αξιωματούχος περιέγραφε την Τουρκία ως γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης και ως παράδειγμα που απέδειξε τη συμβατότητα του πολιτικού Ισλάμ με τη δημοκρατία. Έκανε μεγάλο λάθος.
Καθώς Αμερικανοί αξιωματούχοι και διπλωμάτες, μέχρι και ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους, έπλεκαν το εγκώμιο της Τουρκίας, ο τότε πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έθετε ήδη τις βάσεις για την πολιτική του «νεο-οθωμανισμού», την πεποίθηση ότι η Τουρκία έπρεπε να ηγηθεί όλων των διαδόχων κρατών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η ιδέα πλανήθηκε για αρκετό καιρό. Ο ισχυρός, αλλά συχνά αντισημιτικός Τούρκος δημοσιογράφος Çengiz Candar επινόησε τον όρο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα είναι βουλευτής. Το 1993, ο Çengiz Candar είχε πει: «Νομίζω ότι ο Κεμαλισμός κάνει την Τουρκία να στρέφεται στον εαυτό της. Ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε την πολιτική αυτή». Μια δεκαετία αργότερα, ο Αλί Μπαϊράμογλου έγραψε στην ισλαμιστική εφημερίδα Yeni Şafak ότι οι αντάρτες του «νεο-οθωμανισμού... αυξάνονται καθημερινά».
Τα σημάδια των σκέψεων του Ερντογάν ήταν πάντα εκεί, ακόμη και σε πρώιμο στάδιο, για όποιον ήθελε να τα δει. Στις 5 Σεπτεμβρίου 2003, ο Khurshid Dalli προειδοποίησε μέσω της καθημερινής εφημερίδας al-Bayan των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων ότι η υποστήριξη της Τουρκίας στον «νεο-οθωμανισμό» ήταν ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα, ειδικά όταν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο μπορούν να τροφοδοτήσουν «ιστορικά εθνικιστικά αισθήματα» που ξεπερνούν την απλή ρητορική. Στις 11 Ιουλίου 2004, για παράδειγμα, η Βουλγαρική ανεξάρτητη εφημερίδα Trud επέκρινε τις απαιτήσεις του Ερντογάν να διατηρήσει η Βουλγαρία την οθωμανική της κληρονομιά. «Η αλαζονική συμπεριφορά του Ερντογάν στη Σόφια δεν άφησε αυταπάτες για την ανάπτυξη της Τουρκικής πολιτικής έναντι της Βουλγαρίας… Η κατεύθυνση είναι ο νεο-οθωμανισμός» έγραψε ο αρθρογράφος Ognyan Minchev.
Το πρόβλημα με τον νεο-οθωμανισμό ήταν πάντα διπλό. Πρώτον, οι λαοί τους οποίους υπέταξαν οι Τούρκοι ανά τους αιώνες δεν είχαν μνήμες της εμπειρίας αυτής με τόση αγάπη όπως οι Τούρκοι εθνικιστές. Δεύτερον, οι οθωμανικές κτήσεις δεν εκτείνονταν ανατολικά προς την Κεντρική Ασία.
Το Αζερμπαϊτζάν, για παράδειγμα, δεν ήταν ποτέ μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πόσο μάλλον το Ουζμπεκιστάν ή το Καζακστάν. Εδώ, όμως, ο Ερντογάν απλώς άλλαξε την ιστορία συνδυάζοντας τον νεο-οθωμανισμό με τον παν-τουρανισμό, δηλαδή την πίστη στην ενότητα των Τουρκικών λαών.
Όπου η ιστορία δεν υποστήριξε τις φιλοδοξίες του Ερντογάν, απλώς στράφηκε στον ισλαμισμό, επενδύοντας πολλά στον Οργανισμό Ισλαμικής Συνεργασίας και βάζοντας έναν Τούρκο επικεφαλής.
Ενώ η μοναρχία της Σαουδικής Αραβίας βασίζει τη νομιμότητά της στον ρόλο της ως θεματοφύλακας των δύο Ιερών Τζαμιών στη Μέκκα και τη Μεδίνα, το επόμενο βήμα του Ερντογάν είναι να παρουσιάσει τον Σαουδάραβα πρίγκιπα διάδοχο Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν ως ανάξιο θεματοφύλακα. Τότε θα απαιτήσει τη διεθνοποίηση της Μέκκας, της Μεδίνας και του Χατζ κάτω από ένα σώμα που θα κυριαρχεί η Τουρκία, όπως ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας.
Ουσιαστικά, ο νεο-οθωμανισμός είναι και ήταν πάντα ένα κάλυμμα για τον Τουρκικό αλυτρωτισμό και ένα κάλυμμα των προσπαθειών υποστήριξης της ισλαμιστικής τρομοκρατίας.
Η Τουρκία σήμερα δεν είναι μόνο μια δύναμη για τον ισλαμισμό και την αστάθεια στην περιοχή. Είναι μια ιδεολογική θερμοκοιτίδα που επεκτείνει τη μεθοδολογία της προς τα έξω. Η υποστήριξη της Τουρκίας προς τη Χαμάς, προμήνυε την πιο ανοιχτή υποστήριξή της στην τρομοκρατία που εδρεύει στο Κασμίρ.
Το 2020, ο Ερντογάν μίλησε ενώπιον κοινής συνόδου του Πακιστανικού κοινοβουλίου για να ανταποδώσει την επίσκεψη του πρωθυπουργού Ιμράν Χαν στην Τουρκία. Ο Ερντογάν ευχαρίστησε τον λαό του Πακιστάν για τη βοήθειά του κατά τη διάρκεια του πολέμου ανεξαρτησίας της Τουρκίας (ασχέτως αν το Πακιστάν δεν υπήρχε καν εκείνη την εποχή). «Ήταν το Τσανάκκαλε (Καλλίπολη) χθες και το Κασμίρ σήμερα. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των δύο» είχε πει ο Ερντογάν, δηλώνοντας ότι η Τουρκία θα στέκεται πάντα στο πλευρό του Πακιστάν στην παράνομη προσπάθειά του να καταλάβει το Κασμίρ (σ.σ. από την Ινδία).
Το Πακιστάν κοιτάζει όλο και περισσότερο την Τουρκία για έμπνευση. Οι πρόεδροι των κοινοβουλίων Τουρκίας, Αζερμπαϊτζάν και Πακιστάν συναντώνται για να τονίσουν την αλληλεγγύη τους. Το Πακιστάν εκλαμβάνει την ανοχή της Δύσης στον ισλαμισμό και τον αλυτρωτισμό της Τουρκίας, ως ένδειξη ότι και αυτό μπορεί να κάνει τα ίδια.
Καθώς οι δυτικές χώρες συγχωρούν την εισβολή και την κατοχή της Τουρκίας στη βόρεια Κύπρο, τη βόρεια Συρία και τμήματα του Ιρακινού Κουρδιστάν, ως απλώς εκδηλώσεις νεο-οθωμανισμού, περιμένουν από το Πακιστάν να κάνει το ίδιο, για να συμπληρώσει αυτό που ουσιαστικά είναι: ένα τεχνητό κράτος που δημιουργήθηκε κατά τύχη, με ιστορική ισχύ.
Πολλά τεχνητά κράτη συνδέονται με προηγούμενες αυτοκρατορίες για να διεκδικήσουν αναδρομικά τη νομιμότητα. Οι Παλαιστίνιοι ισχυρίζονται ότι έχουν καταγωγή από τους Χαναναίους, ασχέτως αν υπάρχει απουσία γενετικής σύνδεσης. Το Ουζμπεκιστάν διεκδικεί τον Ταμερλάνο (Amir Timur). Οι Λιβανέζοι ισχυρίζονται ότι είναι οι σύγχρονοι Φοίνικες. Δεν θα ήταν περίεργο κάτω από τέτοιες συνθήκες να δούμε Πακιστανούς στρατηγούς να δημιουργούν σύνδεση με την Μογγολική Αυτοκρατορία της Ινδίας (Mughal), μια από τις μεγάλες αυτοκρατορίες του 16ου, 17ου και 18ου αιώνα.
Οι πραγματικοί ιστορικοί γνωρίζουν ότι η αυτοκρατορία των Mughal ήταν Ινδική. Εκατομμύρια τουρίστες συρρέουν στην πρώην πρωτεύουσά της στην Άγκρα. Το κοντινό Fatehpur Sikri ήταν η πρωτεύουσά του για 14 χρόνια. Το Δελχί, φυσικά, ήταν η πρωτεύουσά του για περισσότερους από δύο αιώνες έως ότου οι Βρετανοί μετέτρεψαν επίσημα την Ινδία σε αποικία. Ωστόσο, μεταξύ 1586 και 1598, η πρωτεύουσα των Mughal ήταν στη Λαχόρη (σ.σ. στο σημερινό Πακιστάν). Αυτό μπορεί να είναι αρκετό για τους ισλαμιστές στρατηγούς του Πακιστάν, που ενδιαφέρονται ελάχιστα για την αλήθεια στην ιστορία, να διεκδικήσουν ειδική νομιμότητα για τους επεκτατικούς στόχους του Πακιστάν.
Το Πακιστάν προσπάθησε - ανεπιτυχώς μέχρι στιγμής - να μετατρέψει το Αφγανιστάν σε σατραπεία. Η αρπαγή ενός τμήματός του και η υποστήριξη της τρομοκρατίας στο υπόλοιπο Κασμίρ, σηματοδοτούν επίσης τις ιμπεριαλιστικές του αναζητήσεις. Εκεί κινείται και η τελευταία Πακιστανική φαντασίωση για τον αυτονομισμό του Χαλιστάν στο Ινδικό Παντζάμπ, με το Πακιστάν να έχει εκδιώξει τις μειονότητες από το δικό του Παντζάμπ.
Το Πακιστάν, φυσικά, θα συνεχίσει την δράση του εναντίον της Ινδίας. Οι ισλαμιστές που κυβερνούν το Πακιστάν βλέπουν τους Ινδουιστές ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας χωρίς δικαίωμα και ισότητα και χωρίς δικαίωμα στη διακυβέρνηση. Με την Τουρκία να προσλαμβάνει Δυτικούς αβανταδόρους και χρήσιμους ηλίθιους για να εξορθολογίσει τη νεο-οθωμανική της ορμή, θα είναι αναμενόμενο από το Πακιστάν να διατυπώσει πιο δυναμικά τη ρητορική του νεο-μογγολισμού για να δώσει ένα πλαίσιο στην τρομοκρατική στρατηγική και στην Ινδοφοβία του.
Όπως η Ιταλία και η Ιαπωνία μιμήθηκαν τη Γερμανία πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ο Μάο Τσε Τουνγκ παραδειγματίστηκε από τον Ιωσήφ Στάλιν κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, έτσι και οι ρεβιζιονιστές και οι απατεώνες σήμερα στηρίζονται ο ένας στον άλλον για ιδέες και έμπνευση. Όταν το Ισλαμαμπάντ εμπνέεται από την Άγκυρα, η τρομοκρατία ευδοκιμεί, οι δημοκρατίες υποφέρουν και ο κόσμος γίνεται πολύ λιγότερο ασφαλής.
Αναπαραγωγή του άρθρου μπορεί να γίνει μόνο με ευδιάκριτη αναφορά στην πηγή CosmoStatus και χρήση live link
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου