Γιατί η ανεξαρτησία των Κούρδων δεν είναι πλέον προαιρετική.
Του Ab Boskany για το All Israel News
Μετάφραση CosmoStatus
Το εμπόδιο για τη δημιουργία Κουρδικού κράτος δεν ήταν ποτέ η γεωγραφία ή το θάρρος. Τα βουνά είναι απόρθητα και οι Κούρδοι έχουν επιδείξει θάρρος οπλισμένοι ενάντια σε κάθε τύραννο και κάθε τζιχαντιστή. Έχουν αντισταθεί στα δηλητηριώδη αέρια του Σαντάμ, έχουν κατατροπώσει τα μαύρα λάβαρα του ISIS και έχουν υπομείνει την προδοσία κάθε πρωτεύουσας που τους χρησιμοποίησε ως βοηθούς και στη συνέχεια τους εγκατέλειψε. Αυτό που τους έχει νικήσει, ξανά και ξανά, δεν είναι ο εξωτερικός εχθρός αλλά η εσωτερική διαμάχη. Οι διάφορες φατρίες έχουν κάνει αυτό που τα χημικά όπλα δεν μπόρεσαν. Ο διχασμός έδωσε στους γείτονές τους τα μέσα για να τους στραγγαλίσουν.
Το 2017 το θέμα διευθετήθηκε στις κάλπες. Περισσότερο από το 90% των Κούρδων στο βόρειο Ιράκ ψήφισαν υπέρ της ανεξαρτησίας. Αυτό δεν είναι ευσεβής πόθος, αλλά ένα δημοκρατικό γεγονός, το είδος του γεγονότος που ο κόσμος ισχυρίζεται ότι σέβεται. Αγνοήθηκε από όλου, εκτός από την Ιερουσαλήμ. Η Ουάσιγκτον μουρμούριζε για «κακό timing». Η Ευρώπη εξέφρασε ευσεβείς δηλώσεις για «σταθερότητα». Η Βαγδάτη έστειλε στρατεύματα. Η Τουρκία έκλεισε τις πύλες της. Το Ιράν έσφιξε τον κλοιό του. Μόνο το Ισραήλ αναγνώρισε την ψήφο ως σημαντική. Το δημοψήφισμα αποτελεί ένα νομικό και πολιτικό κάλυμμα που δεν έχει λήξει. Καταδεικνύει ότι η Κουρδική ανεξαρτησία δεν είναι μια φανταστική φιλοδοξία κάποιων ελίτ, αλλά η δεδηλωμένη βούληση ενός λαού. Το να συνεχίσουμε να την αγνοούμε δεν είναι πραγματισμός. Είναι δειλία.
Το Ισραήλ, από όλα τα κράτη, δεν πρέπει να κάνει αυτό το λάθος. Η ίδια του η ύπαρξη θεωρούνταν προσωρινή και παράνομη για δεκαετίες και από πολλές πλευρές εξακολουθεί να θεωρείται. Γνωρίζει το κόστος της περικύκλωσης και την έννοια της μόνιμης απόρριψης. Γνωρίζει ότι η επιβίωση απαιτεί συμμαχίες με εκείνους των οποίων η ίδια η ύπαρξη αμφισβητείται. Ο παραλληλισμός με τους Κούρδους είναι σαφής. Και στους δύο λαούς έχει ειπωθεί ότι δεν έχουν δικαίωμα ύπαρξης. Και οι δύο έχουν επιβιώσει αψηφώντας αυτή την εντολή. Η επιβίωση του ενός ενισχύει την επιβίωση του άλλου.
Για το Ισραήλ, η Κουρδική ανεξαρτησία δεν είναι διπλωματικό εξάρτημα. Είναι στρατηγική αναγκαιότητα.
Η μορφή που πρέπει να λάβει είναι επίσης σαφής. Ένα ενιαίο Κουρδικό κράτος θα πρέπει να δημιουργηθεί τώρα, συνδέοντας την περιοχή του Κουρδιστάν του Ιράκ με τη Ροζάβα, την κουρδική περιοχή της βόρειας Συρίας. Οι δύο οντότητες, πρακτικά, αυτοδιοικούνται. Έχουν στρατό, διοικήσεις και σύνορα. Αυτό που τους λείπει είναι η αναγνώριση. Το επόμενο βήμα είναι να συνδεθούν επίσημα σε ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν, αναγνωρισμένο και υποστηριζόμενο από το Ισραήλ και τη Δύση. Το Ιρανικό Κουρδιστάν δεν μπορεί ακόμη να ενσωματωθεί, αλλά η θεοκρατία της Τεχεράνης θα καταρρεύσει. Όταν συμβεί αυτό, οι δυτικές επαρχίες της θα μπορούν. Η προετοιμασία τώρα για το αναπόφευκτο, διασφαλίζει ότι μόλις το Ιράν κατακερματιστεί, η κουρδική κυριαρχία, όχι το χάος, θα γεμίσει το κενό.
Αυτό δεν απαιτεί ισραηλινά στρατεύματα στο Κουρδιστάν. Οι Κούρδοι έχουν δείξει επανειλημμένα ότι μπορούν να υπερασπιστούν τη γη τους. Αυτό που χρειάζονται είναι αναγνώριση και, αν πιεστούν, εναέρια υποστήριξη. Το Ισραήλ μπορεί να το παράσχει αυτό και το πιο σημαντικό, μπορεί να αναγκάσει την Ουάσιγκτον να εγκαταλείψει τις συνήθεις υπεκφυγές της. Η συμφωνία είναι αρκετά απλή: Κουρδική ενότητα σε αντάλλαγμα για την αναγνώριση της κυριαρχίας. Όταν βρεθεί μπροστά σε αυτή την επιλογή, κανένας Κούρδος ηγέτης δεν θα διακινδυνεύσει να μείνει στη μνήμη ως αυτός που σπατάλησε την ανεξαρτησία για χάρη της αντιπαλότητας μεταξύ των φατριών.
Οι αντιρρήσεις καταρρέουν υπό έλεγχο. Η Τουρκία δηλώνει ότι ένα Κουρδικό κράτος δεν θα ήταν αποδεκτό. Ωστόσο, η Τουρκία είναι δεσμευμένη στο ΝΑΤΟ, εξαρτάται από τις δυτικές αγορές και τα Αμερικανικά όπλα. Το Ιράν έχει εδώ και δεκαετίες οπλίσει αντίπαλες Κουρδικές παρατάξεις για να εξασφαλίσει τη διαίρεση, αλλά το δικό του καθεστώς κλονίζεται. Το Ιράκ μουρμουρίζει για τα σύνορα και το Κιρκούκ, αλλά ήδη παραχωρεί de facto αυτονομία στο Ερμπίλ. Η Συρία διακηρύσσει την «ενότητά» της, ενώ μόλις και μετά βίας κυβερνά τα ερείπια των πόλεών της. Κανένα από αυτά τα κράτη δεν μπορεί να αποτρέψει την ανεξαρτησία, εάν το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφασίσουν να την επιβάλουν.
Στο μεταξύ, το Ισραήλ ενθαρρύνεται να πιστεύει ότι η ασφάλειά του έγκειται στις υπογραφές Αράβων αυταρχικών ηγεμόνων. Οι Συμφωνίες του Αβραάμ χαιρετίστηκαν ως διπλωματική πρόοδος, αλλά, στην πραγματικότητα, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια σειρά τελετουργικών χειραψιών από ηγέτες που απαιτούν Αμερικανικά όπλα και κάλυψη εναντίον του Ιράν. Οι πληθυσμοί τους δεν έτυχαν συμβουλών και δεν μετασχηματίστηκαν. Τα τζαμιά και τα μέσα ενημέρωσης που βρίσκονται υπό τον έλεγχό τους, εξακολουθούν να καταγγέλλουν το Ισραήλ καθημερινά. Όταν η ισορροπία δυνάμεων αλλάξει, όπως συμβαίνει πάντα, οι συνθήκες δεν θα έχουν καμία αξία. Το να συγχέουμε αυτή την παρωδία με την ασφάλεια ισοδυναμεί με το να εγγυόμαστε έναν ακόμη πόλεμο.
Οι Κούρδοι, σε αντίθεση με τις Αραβικές χώρες, έχουν αποδείξει την αξία τους με πράξεις. Έχουν πολεμήσει το ISIS, έχουν κυβερνήσει υπό πολιορκία και έχουν προωθήσει τα δικαιώματα των γυναικών. Έχουν υπερασπιστεί τις μειονότητες όταν άλλοι τις εξολόθρευαν. Το να υπάρχει συζήτηση για κρατική οντότητα στη Χαμάς και να υπάρχει άρνηση κρατικής οντότητας στους Κούρδους, δεν είναι απλώς υποκρισία αλλά κωμωδία. Το δημοψήφισμα του 2017 καταδεικνύει τι θέλουν οι Κούρδοι. Το ιστορικό της διακυβέρνησής τους δείχνει τι μπορούν να χτίσουν. Αυτό που λείπει δεν είναι η θέλησή τους, αλλά η θέληση των υποτιθέμενων συμμάχων τους.
Είναι αναπόφευκτο ότι το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν θα καταρρεύσει και, ελλείψει προετοιμασίας, το κενό θα καταληφθεί από πολιτοφυλακές και τζιχαντιστές που ανταγωνίζονται για τον έλεγχο. Εάν οι Κούρδοι δεν είναι προετοιμασμένοι για ένα κράτος έτοιμο να επεκταθεί, το κενό θα καλυφθεί από τις ίδιες δυνάμεις που φοβούνται περισσότερο το Ισραήλ και η Δύση. Είναι λιγότερο δαπανηρό να επενδύσουμε στην Κουρδική ανεξαρτησία τώρα παρά να πολεμήσουμε το επόμενο ISIS όταν αναδυθεί από τα ερείπια του Ιράν. Η πρόληψη εδώ δεν είναι ιμπεριαλισμός αλλά σύνεση.
Η προδοσία των Κούρδων είναι ήδη η χειρότερη ντροπή της Δύσης. Πολέμησαν όταν άλλοι τράπηκαν σε φυγή. Υπερασπίστηκαν μειονότητες όταν άλλοι τις δολοφόνησαν. Και σε αντάλλαγμα εγκαταλείφθηκαν. Η επανάληψη αυτού του κύκλου, δεν θα ήταν μόνο ντροπή αλλά και αυτοκτονία. Το Ισραήλ δεν έχει την πολυτέλεια να συνωμοτήσει σε αυτή την υποκρισία. Η επιλογή του είναι αρκετά σαφής. Είτε πυροδοτεί την υπόσχεση, είτε αναγκάζει την Ουάσιγκτον να δράσει και προσφέρει την κάλυψη που μόνο αυτό μπορεί να παράσχει, είτε υποκύπτει σε μια άλλη γενιά πολέμων που διεξάγονται εναντίον των ίδιων εχθρών, για τους ίδιους λόγους, με τα ίδια αποτελέσματα.
Το ερώτημα είναι αρκετά απλό για υπεκφυγές. Θα ανταμειφθεί η τρομοκρατία με ένα κράτος ή θα αναγνωριστεί επιτέλους ένας λαός που έχει επιλέξει τον πλουραλισμό και τη δημοκρατία; Το να επιλέξεις το Κουρδιστάν ισοδυναμεί με το να επιλέξεις τη στρατηγική αντί του status quo, την ασφάλεια αντί της έπαρσης, την διορατικότητα αντί της εκτροπής. Η ένωση του Ιρακινού Κουρδιστάν και της Ροζάβα μπορεί και πρέπει να αποτελέσει τον πυρήνα ενός ανεξάρτητου κράτους τώρα, έτοιμο να ενωθεί με το Ιρανικό Κουρδιστάν όταν πέσει η Τεχεράνη. Αυτή είναι η πραγματικότητα που πρέπει να γίνει κατανοητή αν ένας αιώνας προδοσίας πρόκειται τελικά να υποχωρήσει σε έναν αιώνα κυριαρχίας.
Το Ισραήλ γνωρίζει, όπως κανένα άλλο κράτος δεν μπορεί να γνωρίζει, τι σημαίνει να σου λένε ότι η ύπαρξή σου είναι προσωρινή, υπό όρους, ανακλητή. Η Κουρδική αξίωση δεν είναι τίποτα περισσότερο - και τίποτα λιγότερο - από το ίδιο δικαίωμα στην ιστορία.
Αναπαραγωγή του άρθρου μπορεί να γίνει μόνο με ευδιάκριτη αναφορά στην πηγή CosmoStatus και χρήση live link
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου