Η διπλωματική προσέγγιση του πρέσβη των ΗΠΑ, Τομ Μπαράκ, στη Μέση Ανατολή υπονομεύει τα Αμερικανικά συμφέροντα και φέρνει την ήττα αντί τη νίκη. Δίνοντας προτεραιότητα στις προσωπικές σχέσεις με δικτάτορες και προτρέποντας σε παραχωρήσεις στους Ιρανούς πληρεξούσιούς τους όπως η Χεζμπολάχ για να «σώσουν το κύρος τους», ο Μπαράκ επιδεικνύει θεμελιώδη άγνοια για την περιοχή.
Του Michael Rubin για το National Security Journal
Μετάφραση CosmoStatus
Ο Τομ Μπαράκ, πρέσβης των ΗΠΑ στην Τουρκία και de facto απεσταλμένος του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στη Συρία, την ευρύτερη Ανατολική Μεσόγειο και τον Καύκασο, φαίνεται αποφασισμένος να φέρει αντί της νίκης, την ήττα.
Έχει ασπαστεί μια σχολή διπλωματίας που δίνει προτεραιότητα στις θερμές προσωπικές σχέσεις με τις δικτατορίες έναντι της σαφούς επιβεβαίωσης των πολιτικών στόχων των ΗΠΑ. Κάθε πρέσβης που έχει ακολουθήσει αυτή την πορεία στην πρόσφατη ιστορία - ο Ντόναλντ Γιαμαμότο στη Σομαλία, ο Μάικλ Χάμερ στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, ο Φρανκ Ρικιαρντόνε στην Αίγυπτο και ο Γιούρι Κιμ στην Αλβανία - έχει υπονομεύσει την ασφάλεια των ΗΠΑ, είτε επιτρέποντας στην τρομοκρατία να ευδοκιμήσει, ενδυναμώνοντας τη δικτατορία ή/και πυροδοτώντας τον αντιαμερικανισμό.
Η αποδοχή, αν όχι η ενίσχυση, των θέσεων του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν από τον Μπαράκ έχει ενδυναμώσει τη Χαμάς και έχει επιτρέψει σε πρώην ηγέτες της Αλ Κάιντα να ξεπλύνουν την εικόνα τους στην παγκόσμια σκηνή, ακόμη και όταν δεν δείχνουν καμία ουσιαστική εσωτερική μεταρρύθμιση. Ενώ ο Άχμαντ αλ-Σαράα αφήνει το πολεμικό του ψευδώνυμο για το πραγματικό του όνομα και τη ρόμπα του για ένα επαγγελματικό κοστούμι, οι προσωρινοί διορισμοί αμετανόητων ριζοσπαστών σε ευαίσθητες θέσεις, η στρατολόγηση ξένων μελών της Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους στον στρατό και ο διορισμός του αδελφού του για να διευθύνει τη Συριακή οικονομία μαρτυρούν την δική του ανειλικρίνεια.
Ο Μπαράκ θέτει σε κίνδυνο ολοένα και περισσότερο την εύθραυστη σταθερότητα του Λιβάνου. Ήταν αρκετά άσχημο το γεγονός ότι η κολακεία του Μπαράκ προς τον Ερντογάν είχε επιτρέψει στην Τουρκία να εισχωρήσει στο βόρειο Λίβανο, ένα γεγονός δυνητικά εξίσου επικίνδυνο για τη συνοχή του Λιβάνου με την άνοδο της Χεζμπολάχ στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Τώρα, ωστόσο, το Μπαράκ φαίνεται να πετάει μια σωσίβια λέμβο στη Χεζμπολάχ, την ιρανική ομάδα-εντολοδόχο που είναι άμεσα υπεύθυνη για τον θάνατο αρκετών εκατοντάδων Αμερικανών πεζοναυτών, διπλωματών και άλλων Αμερικανών.
Σε μια συνέντευξη με έναν Λιβανέζο-Αυστραλό podcaster, ο Μπαράκ αφηγήθηκε πώς είπε στον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου να «κάνει ένα διάλειμμα στον Λίβανο». Στη συνέχεια, προσπάθησε να απαλλάξει την λιβανέζικη κυβέρνηση από την υποχρέωσή της να αφοπλίσει τη Χεζμπολάχ. «Δεν πρόκειται να υπάρξει στρατιωτικό κίνημα των Λιβανέζικων Ενόπλων Δυνάμεων [LAF] για να διώξει [τη Χεζμπολάχ]».
Στη συνέχεια, ο Μπαράκ έδωσε συμβουλές σχετικά με την ανάγκη να επιτραπεί στους Σιίτες να σώσουν την υπόληψή τους. «Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δημιουργήσουμε έναν τρόπο ώστε οι Σιίτες να βρουν συνάφεια, σεβασμό και να σώσουν την υπόληψή τους σε αυτή τη διαδικασία, χωρίς να αναγκαστούν να κάνουν κάτι που τους φαίνεται ασύμβατο», είπε.
Με άλλα λόγια, ο Μπαράκ φαίνεται περισσότερο αποφασισμένος να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα της Χεζμπολάχ παρά του Λιβάνου ή της Αμερικής.
Ο Μπαράκ κάνει επίσης ένα θανάσιμο λάθος. Η Χεζμπολάχ δεν αντιπροσωπεύει τους Σιίτες όπως το Ισλαμικό Κράτος δεν αντιπροσωπεύει τους Σουνίτες. Η Χεζμπολάχ είναι ένα σχετικά πρόσφατο φαινόμενο, που επιβλήθηκε στο νότιο Λίβανο από το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης. Ιστορικά, οι Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί και Αλί Χαμενεΐ είναι και οι δύο ακραίοι στο φάσμα της σιιτικής θεολογίας, η οποία αποφεύγει την ανάμειξη θρησκείας και κράτους. Ο Μεγάλος Αγιατολάχ Χουσεΐν αλ-Σαντρ δεν μασάει τα λόγια του όταν επικρίνει τις Ηνωμένες Πολιτείες για την ανοχή της επιβολής του εαυτού του από το Ιράν στον σιιτικό κόσμο. Οι Λιβανέζοι Σιίτες δεν θαυμάζουν τη Χεζμπολάχ. Τη φοβούνται και την απεχθάνονται όσο οι απλοί πολίτες αντιπαθούν τη μαφία που τους εκβιάζει για τα χρήματά τους και σκοτώνει τα παιδιά τους. Ούτε οι Λιβανέζοι πιστεύουν στην ανοησία ότι η Χεζμπολάχ είναι μια εθνικιστική οργάνωση.
Άλλωστε, οι 6.000 «μάρτυρες» της Λιβανέζικης Χεζμπολάχ, των οποίων οι φωτογραφίες είναι διάσπαρτες σε πινακίδες και φράχτες σε όλον τον νότιο Λίβανο, δεν πέθαναν για το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ εντός της Συρίας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να απαλλαγούν από την ιδέα ότι η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν ή οι αντιπρόσωποί της στο Ιράκ και τον Λίβανο αντιπροσωπεύουν τον Σιιτισμό. Αν η Χεζμπολάχ θέλει να διεκδικήσει αυτόν τον ισχυρισμό, ας συμμετάσχει στις κάλπες μετά τον πλήρη αφοπλισμό της.
Αντίθετα, το να επιτρέψουμε στη Χεζμπολάχ να σώσει την υπόληψή της ισοδυναμεί με το να πούμε στη Βαγδάτη ότι η Κατάιμπ αλ-Χεζμπολάχ, η Ασάιμπ Αχλ αλ-Χακ και η Χαρακάτ αλ-Νουτζάμπα θα πρέπει να συνεχίσουν να λειτουργούν στο όνομα της αποφυγής του πληγώματος της υπερηφάνειας των υποστηρικτών τους.
Αφού η επιχείρηση με την έκρηξη των βομβητών από το Ισραήλ ευνούχισε μεταφορικά και σε πολλές περιπτώσεις κυριολεκτικά την μαχητική δύναμη της Χεζμπολάχ, οι Λιβανέζοι προχώρησαν γρήγορα. Ρίχτηκαν στην ανοικοδόμηση της χώρας τους και στην ανασύσταση μιας πολιτικής τάξης που δίνει προτεραιότητα στα Λιβανέζικα συμφέροντα έναντι εκείνων του Ιράν.
Για τον Μπαράκ, με το να αποδεχτεί τα σημεία συζήτησης του Ιράν και της Χεζμπολάχ υπονομεύει την καλύτερη ευκαιρία του Λιβάνου για ανάκαμψη εδώ και μισό αιώνα, φέρνει σε δύσκολη θέση και υπονομεύει τον Λιβανέζο πρόεδρο Τζόζεφ Αούν και θα μπορούσε να υπονομεύσει την επιθυμία του Τραμπ να επεκτείνει την ειρήνη τύπου Συμφωνιών του Αβραάμ στην περιοχή.
Ήρθε η ώρα να επιστρέψει ο Μπαράκ σπίτι.
Αναπαραγωγή του άρθρου μπορεί να γίνει μόνο με ευδιάκριτη αναφορά στην πηγή CosmoStatus και χρήση live link
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου