Το ΝΑΤΟ είναι νεκρό

Η καταστροφική συνάντηση του Ουκρανού προέδρου Volodymyr Zelensky με τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ και τον αντιπρόεδρο JD Vance αποτελεί σημείο καμπής για τη διεθνή ασφάλεια στη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο εποχή.

Του Michael Rubin για το 19FortyFive
Απόδοση κειμένου CosmoStatus

Η Ουκρανία θα συνεχίσει να αγωνίζεται με ή χωρίς υποστήριξη. Άλλωστε, η ιδεολογία και όχι το παράπονο παρακινεί τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Ρώσος ηγέτης απλώς απορρίπτει το δικαίωμα της Ουκρανίας να υπάρχει ως ανεξάρτητο έθνος ή πολιτισμός. Οι Ουκρανοί δεν είναι το είδος των ανθρώπων που θα βαδίσουν πρόθυμα προς τον αφανισμό τους.

Ο λόγος για τον οποίο η συνάντηση ήταν τόσο σημαντική είναι λόγω των όσων προτείνονται για το μέλλον του ΝΑΤΟ. Η δήλωση του Donald Trump περί ηθικής ισοδυναμίας και η άρνηση του ίδιου και του JD Vance να αναγνωρίσουν την ξεκάθαρη επιθετικότητα που αντιμετώπισε η Ουκρανία, εγείρουν ερωτήματα σχετικά με το εάν θα αναθεωρούσαν και θα διέκοπταν την επιθετικότητα κατά των μελών του ΝΑΤΟ.

Το άρθρο 5 της Βορειοατλαντικής Συνθήκης του 1949, το θεμελιώδες έγγραφο του ΝΑΤΟ, αναφέρει: «Τα Μέρη συμφωνούν ότι μια ένοπλη επίθεση εναντίον ενός ή περισσοτέρων από αυτά στην Ευρώπη ή τη Βόρεια Αμερική θα θεωρείται επίθεση εναντίον όλων και κατά συνέπεια συμφωνούν με αυτό, εάν συμβεί μια τέτοια ένοπλη επίθεση». Αλλά το Άρθρο 5 δεν είναι τόσο ξεκάθαρο όσο πολλοί υποστηρικτές του ΝΑΤΟ πιστεύουν για δύο λόγους.

Πρώτον, το Άρθρο 5 καλεί τη συμμαχία να λάβει «όση δράση κρίνει αναγκαία, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης ένοπλης δύναμης, για την αποκατάσταση και διατήρηση της ασφάλειας της περιοχής του Βόρειου Ατλαντικού». Το, ό,τι είναι απαραίτητο για την ασφάλεια, είναι ανοιχτό σε ερμηνείες. Σκεφτείτε τη λογική του Τραμπ: Ενώ η Ουκρανία δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, ο πρόεδρος κατέστησε σαφή τη θέση του στον Ζελένσκι και στους δημοσιογράφους. «Τζογάρετε με τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Τζογάρετε με τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τζογάρετε με τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και αυτό που κάνετε είναι ασεβές προς τη χώρα» είπε.

Ο Τραμπ θεμελίωσε επίσης την ηθική του ισοδυναμία στα πρακτικά. «Αν δεν ευθυγραμμιζόμουν και με τους δύο, δεν θα είχατε ποτέ συμφωνία… Βλέπετε το μίσος που τρέφει (ο Ζελένσκι) για τον Πούτιν, είναι πολύ δύσκολο για μένα να συμφωνήσω με αυτό το μίσος. Έχει τρομερό μίσος και το καταλαβαίνω, αλλά μπορώ να σας πω ότι η άλλη πλευρά δεν είναι ακριβώς ερωτευμένη μαζί του… Θέλω να δω αν μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Θέλετε να είμαι σκληρός; Θα μπορούσα να είμαι πιο σκληρός από κάθε άνθρωπο που έχετε δει ποτέ. Θα ήμουν τόσο σκληρός, αλλά ποτέ δεν πρόκειται να επιτευχθεί συμφωνία με αυτόν τον τρόπο. Έτσι πάει».

Με άλλα λόγια, αν η ασφάλεια σημαίνει υποχώρηση για να επιτευχθεί μια συμφωνία, ας γίνει.

Το δεύτερο πρόβλημα με το Άρθρο 5 είναι η συναίνεση που διέπει το ΝΑΤΟ. Για 35 χρόνια, πολλοί μέσα στο ΝΑΤΟ έβλεπαν την επέκτασή του ως αγαθό. Υπήρχε κάτι στη λογική τους: Εάν οι χώρες γίνονταν μέτοχοι σε μια κοινή συμμαχία, δεν θα είχαν τη δυνατότητα να πολεμήσουν η μία την άλλη. Το πρόβλημα ήταν πάντα η συναίνεση στην καρδιά της διακυβέρνησης του ΝΑΤΟ. Ήταν αρκετά δύσκολο να επιτευχθεί πλήρης συμφωνία όταν το ΝΑΤΟ είχε 12 μέλη. Με 32, μπορεί να είναι σχεδόν αδύνατο.

Τώρα, εάν το Μαυροβούνιο ή άλλες ύποπτες χώρες προβάλουν αντιρρήσεις, άλλες χώρες του ΝΑΤΟ μπορεί να το αντιμετωπίσουν. Άλλωστε, μια χώρα 620.000 κατοίκων όπως το Μαυροβούνιο απλά δεν συγκρίνεται με μια χώρα όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες που έχει πληθυσμό 340 εκατομμυρίων κατοίκων.

Ωστόσο, εάν η Ουάσιγκτον εμποδίσει τη συναίνεση, αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι.

Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι το ΝΑΤΟ είναι νεκρό, ακόμα κι αν δεν το έχει συνειδητοποιήσει ακόμη. Εάν οι Ρωσικές δυνάμεις μετακινούνταν στην Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα έκαναν τίποτα. Η Γερμανία μπορεί να αγανακτήσει, αλλά η έμφαση στην ήπια δύναμη -ακόμη και σε ζώνες μάχης όπως το Αφγανιστάν- προ πολλού διέβρωσε τη στρατιωτική της ανδρεία.

Ο στρατός της Γερμανίας είναι σήμερα καλύτερος στα λόγια παρά στην άμυνα, όπως και στις εκθέσεις παρά στους όλμους. Το πώς να ωφεληθεί αντί να αποκρούσει την εισβολή, είναι αυτό που θα παρακινούσε τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να δράσει. Η Πολωνία θα πολεμούσε και ίσως και η Γαλλία, αλλά καμία από τις δύο δεν θα διακινδύνευε έναν πυρηνικό πόλεμο, ειδικά εάν ο Πούτιν απειλήσει τις Πολωνικές βάσεις με τακτικά πυρηνικά όπλα.

Ο Πούτιν πιθανότατα συνειδητοποιεί ότι είναι τώρα η ώρα να διεκδικήσει εκ νέου αυτό που πιστεύει ότι δικαιούται η Ρωσία στα πρώην σοβιετικά σύνορα. Οι ασιατικές χώρες μπορούν να περιμένουν προς το παρόν. Ευκαιρίες όπως αυτές που παρέχει ο Τραμπ δεν έρχονται συχνά. Τα κράτη της Βαλτικής είναι δικά του.

Το ερώτημα τώρα είναι εάν ο Υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο, του οποίου η υπηρεσία στην ατζέντα του Τραμπ είναι αντίθετη σε όλα όσα υποστήριζε μέχρι πρόσφατα, θα προδώσει τη Βαλτική και θα επιτρέψει να χαθούν δεκάδες Αμερικανοί όταν εισέλθουν οι Ρωσικές δυνάμεις ή αν θα διατάξει την εκκένωση των πρεσβειών από τώρα.

Ομοίως, ο Υπουργός Άμυνας Πιτ Χέγκσεθ έχει μια επιλογή: Μια αναίμακτη εκκένωση τώρα ή ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα με τους Αμερικανούς που θα εγκλωβιστούν πίσω από τις εχθρικές γραμμές αργότερα.

Αναπαραγωγή του άρθρου μπορεί να γίνει μόνο με ευδιάκριτη αναφορά στην πηγή CosmoStatus και χρήση live link