Βαριά βιομηχανία της Ελλάδας είναι ο τουρισμός, λένε οι κυβερνόντες εδώ και 40 χρόνια. Τι κάνουν όμως για να δημιουργήσουν υψηλά στάνταρ ώστε να μπορεί να έρχεται ο τουρίστας και να απολαμβάνει τις διακοπές του στην Ελλάδα; Τίποτα!
Την αναδρομή στο παρελθόν θα την ξεκινήσουμε από το 1974. Τότε που οι πλειοψηφία των τουριστών ερχόταν στην Ελλάδα με ένα σακίδιο στην πλάτη για να δει τα αρχαία, να κάνει κανένα μπάνιο στη θάλασσα και να απολαύσει την Ελληνική κουζίνα.
Σιγά σιγά οι τουρίστες άρχισαν να προτιμούν τα αυτοκίνητά τους, τα τροχόσπιτά τους και τα τελευταία 25 χρόνια έρχονται με πτήσεις τσάρτερ και πηγαίνουν κατευθείαν στον προορισμό τους, που έχει να κάνει με τη θάλασσα και μόνο.
Βλέπετε ελάχιστοι είναι εκείνοι που ενδιαφέρονται για την Ακρόπολη και τα μουσεία των Αθηνών, για την Βεργίνα και τον Λευκό Πύργο, την Κνωσό και την Φαιστό στην Κρήτη, τις Μυκήνες, τους Δελφούς, την Δωδώνη, το Δίον, την αρχαία Μεσσήνη, τον Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα, τον Ναό του Διός στ Σούνιο, τον Ναό της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα κλπ κλπ…
Ποιος φταίει που οι τουρίστες δεν ενδιαφέρονται να επισκεφτούν τα εκπληκτικά αρχαία μνημεία της Ελλάδας;
Μα, φυσικά οι Έλληνες, που δεν τα διαφημίζουν σωστά (δεν τα διαφημίζουν καθόλου) και φυσικά ο λάθος τρόπος εκμετάλλευσής τους!
Για το θέμα των αρχαίων μνημείων όμως, θα αναφερθούμε σε επόμενο άρθρο μας.
Στις μέρες μας όμως, ανθεί πολύ και ο τουρισμός μέσω ιστιοπλοϊκών σκαφών ή με το κότερο όπως λέμε στην Ελλάδα.
Το να μιλάμε όμως για κότερο στην Ελλάδα ακούγεται αστείο, όταν για μια βάρκα ως 6 μέτρα απαιτείται τεκμήριο 6000 ευρώ…
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και στο εξωτερικό, όπου πολλοί διαθέτουν κότερο και θέλουν να επισκεφτούν την Ελλάδα.
Τον Ιούνιο, 35 Ρωσικά ιστιοπλοϊκά σκάφη, βρέθηκαν στην Σαντορίνη. Θέλησαν να γνωρίσουν από κοντά έναν από τους 5 καλύτερους προορισμούς στον κόσμο.
Απέπλευσαν λοιπόν από την Βαλτική, κατέβηκαν τον Ατλαντικό, μπήκαν στην Μεσόγειο και έβαλαν πλώρη για τα Ελληνικά νησιά.
Η Σαντορίνη όμως δεν διαθέτει μαρίνα για σκάφη!!!
Έτσι οι Ρώσοι ιστιοπλόοι έριξαν άγκυρα αρόδο, χάζεψαν λίγη ώρα το υπέροχο τοπίο και μετά έβαλαν πλώρη για… Τουρκία!
Αναγκάστηκαν να πάνε στον κοντινότερο προορισμό που διαθέτει άνετες και σύγχρονες μαρίνες για να φιλοξενήσει τα πλοία τους.
Όταν λέμε άνετες και σύγχρονες, εννοούμε μαρίνες όπου θα βρεις να αράξεις ό,τι ώρα και να φτάσεις, θα υπάρχει κάποιος που θα σου δώσει καύσιμα, θα σε συνδέσει στο δίκτυο του ηλεκτρικού, του νερού και πλέον στο internet.
Φυσικά όλα αυτά με το ανάλογο λογικό αντίτιμο.
Οι μεγάλες οργανωμένες μαρίνες στη χώρα μας είναι μόλις 19, ενώ υπάρχουν και 20 μικρότερες. Σκεφθείτε πως δεν υπάρχει οργανωμένη μαρίνα στην Αλεξανδρούπολη και στο Καστελλόριζο, με αποτέλεσμα τα κότερα που φτάνουν να αναγκάζονται να κατευθυνθούν άμεσα στην Τουρκία, όπου τους περιμένουν όλες οι ανέσεις στις πόλεις Αίνος (Enez) και Κας (Kas).
Να διευκρινίσουμε ότι οργανωμένη μαρίνα είναι η λιμενική κατασκευή που δεν προσφέρει απλά ελλιμενισμό για να δέσει ένα σκάφος. Παρέχει σωστή ασφάλεια από καιρικές συνθήκες, παροχή νερού, ρεύματος, internet, φύλαξη των σκαφών με σεκιούριτι, δέστρες- μπίντες, σέρβις βοήθειας στο αγκυροβόλιο, ρεμέντζα, καύσιμα, μίνι μάρκετ για τροφοδοσία, σέρβις για τυχόν βλάβες κλπ.
Ο ανταγωνισμός εδώ και δεκαετίες έχει αντιληφθεί τη σημασία της ιδιωτικής κρουαζιέρας και φροντίζει να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες.
Έτσι ξεκίνησαν οι εργασίες στην Κύπρο για την κατασκευή της τεράστιας μαρίνας στην Αγία Νάπα κόστους 220 εκ. ευρώ. Η Κυπριακή μαρίνα θα είναι εφάμιλλη των κατασκευών ελλιμενισμού του Ντουμπάι, και αναμένεται να προσελκύσει πολυτελή σκάφη από όλο τον κόσμο.
Η Κροατία διαθέτει περίπου 230 πολυτελείς μαρίνες, ενώ η Τουρκία κάτι λιγότερο από 200, σε σχέση με τις 19+20 Ελληνικές.
Έχει υπολογιστεί πως τα χρήματα που ξοδεύει ένας τουρίστας που καταλύει με ιδιωτικό σκάφος σε μαρίνα, είναι έως και πέντε φορές περισσότερα από τον τουρίστα που μένει σε ξενοδοχείο.
Η Ελλάδα διαθέτει ακτογραμμή 16.000 χιλιομέτρων, τα περισσότερα κατοικημένα νησιά στην Μεσόγειο και συνολικά 3045. Αυτό το πλεονέκτημά της όμως δεν μπόρεσε ποτέ να το εκμεταλλευτεί και μένει απαξιωμένος ένας κλάδος που θα μπορούσε να φέρει εκατομμύρια στην Ελληνική οικονομία.
Σύμφωνα με μία μελέτη του πανεπιστημίου Πειραιά, για κάθε 100 νέες θέσεις σκαφών σε μαρίνες δημιουργούνται 4,4 νέες θέσεις εργασίας στις μαρίνες και 100 θέσεις εργασίας σε υποστηρικτικούς για το yachting κλάδους της τοπικής κοινωνίας.
Ο μέσος όρος ελλιμενισμού ανά χιλιόμετρο ακτογραμμής είναι 0,5 για την Ελλάδα.
Ο μέσος όρος των χωρών της Μεσογείου της ΕΕ, αλλά και της Τουρκίας είναι 8,9. Αν φτάναμε αυτόν τον μέσο όρο, η χώρα μας θα είχε 142.000 επιπλέον θέσεις εργασίας.
Η Ελλάδα, παρόλη την ναυτική της παράδοση, παρόλα τα 3045 νησιά, παρόλα τα 16.000 χιλιόμετρα ακτογραμμής, δεν αποτελεί χώρα με ανάλογη ναυτική ανάπτυξη.
Ιδιοκτήτης σκαφών είναι ο 1 στους 560, ενώ ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι ο 1 στους 128.
Συνολικά στην Ελλάδα υπάρχουν 17.700 ιδιωτικά σκάφη, ενώ στη Σουηδία 753.000, στη Γαλλία 752.000, στη Φιλανδία 731.000, στη Νορβηγία 692.000, στη Μεγάλη Βρετανία 463.000, στη Γερμανία 441.000, στην Ιταλία 400.000, στη Κροατία 105.000 και στη Πορτογαλία 55.000 σκάφη.
Γιατί δεν επιτρέπεται στον Έλληνα να αγοράσει ένα σκάφος για να χαρεί τις ομορφιές της θάλασσας; Γιατί μέχρι τα 10 μέτρα να μην είναι ελεύθερη η απόκτηση και η διατήρηση μιας βάρκας, σκάφους, κότερου, γιοτ, πείτε το όπως θέλετε;
Τα παραπάνω νούμερα δεν αποδεικνύουν μόνο την χαμηλή ενασχόλησή μας με τη θάλασσα λόγω περιορισμών, αλλά δείχνουν πως αυτοί οι τεράστιοι στόλοι των Ευρωπαίων είναι εν δυνάμει πελάτες μας, αλλά εμείς δεν έχουμε μαρίνες να τους υποδεχτούμε!!!
Τα ξενοδοχεία για να χρεώσουν 80 ή 100 ευρώ στο δίκλινο δωμάτιο, θα πρέπει να παρέχουν πλήρες σέρβις φιλοξενίας, να πλύνουν σεντόνια, να ετοιμάσουν πρωινό, να ανακαινίζουν και να διατηρούν καθαρά τα κτίρια και να προσφέρουν υποδομή ψυχαγωγίας όπως πισίνες γήπεδα τένις, μπάσκετ, παιδότοπους κλπ.
Στις τσιμεντένιες μαρίνες αρκεί ο καπετάνιος να δέσει δύο σχοινιά, να κουμπώσει μία πρίζα ρεύματος και να του δώσουν παροχή νερού. Μετά περνάει ένας υπάλληλος για να πληρωθεί τα 80 ή 100 ευρώ.
Η σύγκριση δεν είναι ανταγωνιστική, καθώς οι δύο κλάδοι (ξενοδοχεία και μαρίνες) αλληλοσυμπληρώνονται και ωφελούνται όλοι.
Τα χρήματα που προκύπτουν από την επιχειρηματική δραστηριότητα των μαρίνων είναι τα πιο εύκολα χρήματα του κόσμου, που είμαστε ανίκανοι να εισπράξουμε!
Γιατί όμως παραμελήσαμε ένα τεράστιο συγκριτικό πλεονέκτημα που μπορεί σε πλήρη ανάπτυξη να αποδώσει μονάδες στο ΑΕΠ και χιλιάδες θέσεις εργασίας;
Οι λόγοι ξεκινούν από το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας, όταν κατασκευάζουν έργα, το κάνουν με γνώμονα τις ψήφους που προσδοκούν.
Τα μικρά νησιά που έχουν ελάχιστους ψήφους και εκλέγουν ελάχιστες έδρες στο κοινοβούλιο, δεν είναι το «κατάλληλο πεδίο» για επενδύσεις και έργα.
Μα θα αποδώσουν στην οικονομία, θα φέρουν ανάπτυξη, νέες θέσεις εργασίας, μονάδες στο ΑΕΠ. Ναι, αλλά δεν θα προσθέσουν πολλές ψήφους.
Ο επόμενος λόγος, που αφορά τον χαμηλό αριθμό σκαφών, είναι η αντίληψη φορολογίας των εκάστοτε κυβερνήσεων που υπερφορολογεί τον κλάδο.
Ισχύει ως άποψη πως αυτοί που διαθέτουν σκάφος είναι όλοι τους μεγιστάνες του πλούτου και με το να φορολογείς βαριά και με τεκμήρια τους Έλληνες ακόμη και για μία βάρκα πέντε μέτρων που χρησιμεύει για ψάρεμα, είναι σαν να φορολογείς τους εφοπλιστές.
Η Ελληνική ναυπηγική βιοτεχνία μικρών σκαφών παραπαίει από τις χαμηλές πωλήσεις, ενώ η κατασκευή μεγάλων yachts έχει εξαφανιστεί. Εξαίρεση αποτελεί η προσπάθεια να αναβιώσει η ναυπήγηση του Ocean Star, του Ελληνικού ιστιοπλοϊκού των 51 ποδών, που έχει βαθμολογηθεί ως ένα από τα καλύτερα παγκοσμίως.
Επιτέλους, ας σκεφθούνε σοβαρά οι αρμόδιοι, τι ωφελεί την χώρα. Ανάπτυξη χωρίς επένδυση χρημάτων και κατασκευή έργων, δεν γίνεται. Ας ξεκινήσουμε επιτέλους με τα αυτονόητα, όπως την κατασκευή σύγχρονων μαρίνων, που θα φέρουν άμεσα πολλά εκατομμύρια στα κρατικά ταμεία!
Την αναδρομή στο παρελθόν θα την ξεκινήσουμε από το 1974. Τότε που οι πλειοψηφία των τουριστών ερχόταν στην Ελλάδα με ένα σακίδιο στην πλάτη για να δει τα αρχαία, να κάνει κανένα μπάνιο στη θάλασσα και να απολαύσει την Ελληνική κουζίνα.
Σιγά σιγά οι τουρίστες άρχισαν να προτιμούν τα αυτοκίνητά τους, τα τροχόσπιτά τους και τα τελευταία 25 χρόνια έρχονται με πτήσεις τσάρτερ και πηγαίνουν κατευθείαν στον προορισμό τους, που έχει να κάνει με τη θάλασσα και μόνο.
Βλέπετε ελάχιστοι είναι εκείνοι που ενδιαφέρονται για την Ακρόπολη και τα μουσεία των Αθηνών, για την Βεργίνα και τον Λευκό Πύργο, την Κνωσό και την Φαιστό στην Κρήτη, τις Μυκήνες, τους Δελφούς, την Δωδώνη, το Δίον, την αρχαία Μεσσήνη, τον Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα, τον Ναό του Διός στ Σούνιο, τον Ναό της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα κλπ κλπ…
Ποιος φταίει που οι τουρίστες δεν ενδιαφέρονται να επισκεφτούν τα εκπληκτικά αρχαία μνημεία της Ελλάδας;
Μα, φυσικά οι Έλληνες, που δεν τα διαφημίζουν σωστά (δεν τα διαφημίζουν καθόλου) και φυσικά ο λάθος τρόπος εκμετάλλευσής τους!
Για το θέμα των αρχαίων μνημείων όμως, θα αναφερθούμε σε επόμενο άρθρο μας.
Στις μέρες μας όμως, ανθεί πολύ και ο τουρισμός μέσω ιστιοπλοϊκών σκαφών ή με το κότερο όπως λέμε στην Ελλάδα.
Το να μιλάμε όμως για κότερο στην Ελλάδα ακούγεται αστείο, όταν για μια βάρκα ως 6 μέτρα απαιτείται τεκμήριο 6000 ευρώ…
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και στο εξωτερικό, όπου πολλοί διαθέτουν κότερο και θέλουν να επισκεφτούν την Ελλάδα.
Τον Ιούνιο, 35 Ρωσικά ιστιοπλοϊκά σκάφη, βρέθηκαν στην Σαντορίνη. Θέλησαν να γνωρίσουν από κοντά έναν από τους 5 καλύτερους προορισμούς στον κόσμο.
Απέπλευσαν λοιπόν από την Βαλτική, κατέβηκαν τον Ατλαντικό, μπήκαν στην Μεσόγειο και έβαλαν πλώρη για τα Ελληνικά νησιά.
Η Σαντορίνη όμως δεν διαθέτει μαρίνα για σκάφη!!!
Έτσι οι Ρώσοι ιστιοπλόοι έριξαν άγκυρα αρόδο, χάζεψαν λίγη ώρα το υπέροχο τοπίο και μετά έβαλαν πλώρη για… Τουρκία!
Αναγκάστηκαν να πάνε στον κοντινότερο προορισμό που διαθέτει άνετες και σύγχρονες μαρίνες για να φιλοξενήσει τα πλοία τους.
Όταν λέμε άνετες και σύγχρονες, εννοούμε μαρίνες όπου θα βρεις να αράξεις ό,τι ώρα και να φτάσεις, θα υπάρχει κάποιος που θα σου δώσει καύσιμα, θα σε συνδέσει στο δίκτυο του ηλεκτρικού, του νερού και πλέον στο internet.
Φυσικά όλα αυτά με το ανάλογο λογικό αντίτιμο.
Οι μεγάλες οργανωμένες μαρίνες στη χώρα μας είναι μόλις 19, ενώ υπάρχουν και 20 μικρότερες. Σκεφθείτε πως δεν υπάρχει οργανωμένη μαρίνα στην Αλεξανδρούπολη και στο Καστελλόριζο, με αποτέλεσμα τα κότερα που φτάνουν να αναγκάζονται να κατευθυνθούν άμεσα στην Τουρκία, όπου τους περιμένουν όλες οι ανέσεις στις πόλεις Αίνος (Enez) και Κας (Kas).
Να διευκρινίσουμε ότι οργανωμένη μαρίνα είναι η λιμενική κατασκευή που δεν προσφέρει απλά ελλιμενισμό για να δέσει ένα σκάφος. Παρέχει σωστή ασφάλεια από καιρικές συνθήκες, παροχή νερού, ρεύματος, internet, φύλαξη των σκαφών με σεκιούριτι, δέστρες- μπίντες, σέρβις βοήθειας στο αγκυροβόλιο, ρεμέντζα, καύσιμα, μίνι μάρκετ για τροφοδοσία, σέρβις για τυχόν βλάβες κλπ.
Ο ανταγωνισμός εδώ και δεκαετίες έχει αντιληφθεί τη σημασία της ιδιωτικής κρουαζιέρας και φροντίζει να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες.
Έτσι ξεκίνησαν οι εργασίες στην Κύπρο για την κατασκευή της τεράστιας μαρίνας στην Αγία Νάπα κόστους 220 εκ. ευρώ. Η Κυπριακή μαρίνα θα είναι εφάμιλλη των κατασκευών ελλιμενισμού του Ντουμπάι, και αναμένεται να προσελκύσει πολυτελή σκάφη από όλο τον κόσμο.
Η Κροατία διαθέτει περίπου 230 πολυτελείς μαρίνες, ενώ η Τουρκία κάτι λιγότερο από 200, σε σχέση με τις 19+20 Ελληνικές.
Έχει υπολογιστεί πως τα χρήματα που ξοδεύει ένας τουρίστας που καταλύει με ιδιωτικό σκάφος σε μαρίνα, είναι έως και πέντε φορές περισσότερα από τον τουρίστα που μένει σε ξενοδοχείο.
Η Ελλάδα διαθέτει ακτογραμμή 16.000 χιλιομέτρων, τα περισσότερα κατοικημένα νησιά στην Μεσόγειο και συνολικά 3045. Αυτό το πλεονέκτημά της όμως δεν μπόρεσε ποτέ να το εκμεταλλευτεί και μένει απαξιωμένος ένας κλάδος που θα μπορούσε να φέρει εκατομμύρια στην Ελληνική οικονομία.
Σύμφωνα με μία μελέτη του πανεπιστημίου Πειραιά, για κάθε 100 νέες θέσεις σκαφών σε μαρίνες δημιουργούνται 4,4 νέες θέσεις εργασίας στις μαρίνες και 100 θέσεις εργασίας σε υποστηρικτικούς για το yachting κλάδους της τοπικής κοινωνίας.
Ο μέσος όρος ελλιμενισμού ανά χιλιόμετρο ακτογραμμής είναι 0,5 για την Ελλάδα.
Ο μέσος όρος των χωρών της Μεσογείου της ΕΕ, αλλά και της Τουρκίας είναι 8,9. Αν φτάναμε αυτόν τον μέσο όρο, η χώρα μας θα είχε 142.000 επιπλέον θέσεις εργασίας.
Η Ελλάδα, παρόλη την ναυτική της παράδοση, παρόλα τα 3045 νησιά, παρόλα τα 16.000 χιλιόμετρα ακτογραμμής, δεν αποτελεί χώρα με ανάλογη ναυτική ανάπτυξη.
Ιδιοκτήτης σκαφών είναι ο 1 στους 560, ενώ ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι ο 1 στους 128.
Συνολικά στην Ελλάδα υπάρχουν 17.700 ιδιωτικά σκάφη, ενώ στη Σουηδία 753.000, στη Γαλλία 752.000, στη Φιλανδία 731.000, στη Νορβηγία 692.000, στη Μεγάλη Βρετανία 463.000, στη Γερμανία 441.000, στην Ιταλία 400.000, στη Κροατία 105.000 και στη Πορτογαλία 55.000 σκάφη.
Γιατί δεν επιτρέπεται στον Έλληνα να αγοράσει ένα σκάφος για να χαρεί τις ομορφιές της θάλασσας; Γιατί μέχρι τα 10 μέτρα να μην είναι ελεύθερη η απόκτηση και η διατήρηση μιας βάρκας, σκάφους, κότερου, γιοτ, πείτε το όπως θέλετε;
Τα παραπάνω νούμερα δεν αποδεικνύουν μόνο την χαμηλή ενασχόλησή μας με τη θάλασσα λόγω περιορισμών, αλλά δείχνουν πως αυτοί οι τεράστιοι στόλοι των Ευρωπαίων είναι εν δυνάμει πελάτες μας, αλλά εμείς δεν έχουμε μαρίνες να τους υποδεχτούμε!!!
Τα ξενοδοχεία για να χρεώσουν 80 ή 100 ευρώ στο δίκλινο δωμάτιο, θα πρέπει να παρέχουν πλήρες σέρβις φιλοξενίας, να πλύνουν σεντόνια, να ετοιμάσουν πρωινό, να ανακαινίζουν και να διατηρούν καθαρά τα κτίρια και να προσφέρουν υποδομή ψυχαγωγίας όπως πισίνες γήπεδα τένις, μπάσκετ, παιδότοπους κλπ.
Στις τσιμεντένιες μαρίνες αρκεί ο καπετάνιος να δέσει δύο σχοινιά, να κουμπώσει μία πρίζα ρεύματος και να του δώσουν παροχή νερού. Μετά περνάει ένας υπάλληλος για να πληρωθεί τα 80 ή 100 ευρώ.
Η σύγκριση δεν είναι ανταγωνιστική, καθώς οι δύο κλάδοι (ξενοδοχεία και μαρίνες) αλληλοσυμπληρώνονται και ωφελούνται όλοι.
Τα χρήματα που προκύπτουν από την επιχειρηματική δραστηριότητα των μαρίνων είναι τα πιο εύκολα χρήματα του κόσμου, που είμαστε ανίκανοι να εισπράξουμε!
Γιατί όμως παραμελήσαμε ένα τεράστιο συγκριτικό πλεονέκτημα που μπορεί σε πλήρη ανάπτυξη να αποδώσει μονάδες στο ΑΕΠ και χιλιάδες θέσεις εργασίας;
Οι λόγοι ξεκινούν από το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας, όταν κατασκευάζουν έργα, το κάνουν με γνώμονα τις ψήφους που προσδοκούν.
Τα μικρά νησιά που έχουν ελάχιστους ψήφους και εκλέγουν ελάχιστες έδρες στο κοινοβούλιο, δεν είναι το «κατάλληλο πεδίο» για επενδύσεις και έργα.
Μα θα αποδώσουν στην οικονομία, θα φέρουν ανάπτυξη, νέες θέσεις εργασίας, μονάδες στο ΑΕΠ. Ναι, αλλά δεν θα προσθέσουν πολλές ψήφους.
Ο επόμενος λόγος, που αφορά τον χαμηλό αριθμό σκαφών, είναι η αντίληψη φορολογίας των εκάστοτε κυβερνήσεων που υπερφορολογεί τον κλάδο.
Ισχύει ως άποψη πως αυτοί που διαθέτουν σκάφος είναι όλοι τους μεγιστάνες του πλούτου και με το να φορολογείς βαριά και με τεκμήρια τους Έλληνες ακόμη και για μία βάρκα πέντε μέτρων που χρησιμεύει για ψάρεμα, είναι σαν να φορολογείς τους εφοπλιστές.
Η Ελληνική ναυπηγική βιοτεχνία μικρών σκαφών παραπαίει από τις χαμηλές πωλήσεις, ενώ η κατασκευή μεγάλων yachts έχει εξαφανιστεί. Εξαίρεση αποτελεί η προσπάθεια να αναβιώσει η ναυπήγηση του Ocean Star, του Ελληνικού ιστιοπλοϊκού των 51 ποδών, που έχει βαθμολογηθεί ως ένα από τα καλύτερα παγκοσμίως.
Επιτέλους, ας σκεφθούνε σοβαρά οι αρμόδιοι, τι ωφελεί την χώρα. Ανάπτυξη χωρίς επένδυση χρημάτων και κατασκευή έργων, δεν γίνεται. Ας ξεκινήσουμε επιτέλους με τα αυτονόητα, όπως την κατασκευή σύγχρονων μαρίνων, που θα φέρουν άμεσα πολλά εκατομμύρια στα κρατικά ταμεία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου