Οι Ισραηλινοί δεν φοβούνται να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Άλλωστε επιβίωσαν επειδή αποφάσισαν πως δεν πρέπει να φοβούνται τον πόλεμο και εξοπλίστηκαν κατάλληλα.
Ο Καθηγητής Efraim Inbar, Πρόεδρος του Jerusalem Institute for Strategy and Security μίλησε στις 27 – 28 Ιουνίου στην Αθήνα στο Ελληνο-Ισραηλινό φόρουμ.
Αυτά που είπε, τα δημοσίευσε και στην Jerusalem Post και στην ιστοσελίδα του Jerusalem Institute for Strategy and Security. Ο καθηγητής δεν μασά τα λόγια του. Στρέφεται κατά της αναθεωρητικής Τουρκίας, μέμφεται την Αίγυπτο που διστάζει να ενταχθεί στον άξονα Αθήνας – Ιερουσαλήμ – Λευκωσίας, προειδοποιεί τις ΗΠΑ να μην εγκαταλείψουν την περιοχή και προειδοποιεί τους «αφελείς» πως θα πρέπει να ετοιμάζονται για πόλεμο με την Τουρκία.
Η μετάφραση του άρθρου είναι από το CosmoStatus.
Ποια είναι η ατζέντα για την Ανατολική Μεσόγειο;
Μια πιο συνεκτική ατζέντα κοινής εξωτερικής πολιτικής απαιτείται, για την ενίσχυση της στρατηγικής σημασίας της εταιρικής σχέσης Αθήνας - Ιερουσαλήμ - Λευκωσίας.
Τα προηγούμενα χρόνια, η Κύπρος, η Ελλάδα και το Ισραήλ έχουν εντείνει σημαντικά τις πολιτικές, ενεργειακές και στρατιωτικές τους σχέσεις.
Η πολιτική ηγεσία των χωρών συναντάται τακτικά. Συντονίζουν την ενεργειακή τους πολιτική, κυρίως στον τομέα του φυσικού αερίου της ανατολικής Μεσογείου. Επιπροσθέτως, δημιούργησαν το East Mediterranean Gas Forum (EMGF), που συμπεριλαμβάνει την Αίγυπτο, την Ιταλία, την Ιορδανία και την Παλαιστινιακή Αρχή. Το Φόρουμ έγινε μια περιφερειακή πλατφόρμα συνεργασίας για την ανάπτυξη των πεδίων του φυσικού αερίου στη Μεσόγειο.
Επιπροσθέτως, οι τρεις χώρες διεξάγουν διάφορες στρατιωτικές ασκήσεις ακονίζοντας τις δυνατότητές τους. Επιπλέον αλληλεπιδράσεις σε άλλους τομείς κοινής γραμμής, εδραιώνουν την συμμαχία, με πολιτικές και στρατηγικές συνέπειες. Για παράδειγμα, συνέβαλε στην αλλαγή της πολιτικής της Τουρκίας σε σχέση με την πολιτική του Ισραήλ γνωστή ως Abraham Accords (Συμφωνίες του Αβραάμ).
Μια πιο συνεκτική ατζέντα κοινής εξωτερικής πολιτικής απαιτείται, για την ενίσχυση της στρατηγικής σημασίας της εταιρικής σχέσης Αθήνας – Ιερουσαλήμ – Λευκωσίας. Το πρώτο θέμα της κοινής ατζέντας είναι ο καλύτερος συντονισμός με την Ουάσιγκτον, για να ευαισθητοποιηθούν οι ΗΠΑ στην περιφερειακή πραγματικότητα, καθώς δεν φαίνεται να έχουν μια συνεκτική πολιτική απέναντι σ’ αυτή την περιοχή.
Η Ουάσιγκτον έχει εμμονή με τα ανθρώπινα δικαιώματα στην προσέγγισή της με την Αίγυπτο, την πιο σημαντική Αραβική χώρα. Στη Λιβύη, κλείνει προς τα Ισλαμιστικά στοιχεία. Το αποκορύφωμα της στρατηγικής της μυωπίας ήταν η ακύρωση της υποστήριξής της στον αγωγό EastMed (για υποτιθέμενους περιβαλλοντικούς λόγους), που σχεδιάστηκε να μεταφέρει ενέργεια στην Ευρώπη, λίγες εβδομάδες πριν από τον πόλεμο της Ουκρανίας, προκαλώντας ενεργειακή κρίση.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρειάζεται να εστιάσει καλύτερα όταν πλησιάζει την περιοχή. Καθώς οι ΗΠΑ μεταφέρουν την προσοχή τους προς την Κίνα για ευνόητους λόγους, η περιοχή της ανατολικής Μεσογείου θα λάβει ακόμη λιγότερη Αμερικανική προσοχή. Όμως, οι αυξανόμενες τιμές στην ενέργεια ίσως καθυστερήσουν την αποχώρηση των Αμερικανών από την Μέση Ανατολή.
Κατά την περίοδο αυτή θα πρέπει να εξασφαλιστεί ότι οι Αμερικανοί θα κατανοήσουν την αξία της τριμερούς συμμαχίας. Η επερχόμενη επίσκεψη του Joe Biden στο Ισραήλ είναι μια ευκαιρία να ενισχυθεί η Αμερικανική κατανόηση της χρησιμότητας της συμμαχίας της ανατολικής Μεσογείου.
Συμμαχία με την Αίγυπτο και όχι την Τουρκία.
Το δεύτερο θέμα στην κοινή ατζέντα σχετίζεται με την Αίγυπτο, μέλος του Ενεργειακού Φόρουμ της Ανατολικής Μεσογείου και ιστορικού ανταγωνιστή της Τουρκίας. Επιπρόσθετα, η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν ενισχύσει τις στρατιωτικές τους σχέσεις με την Αίγυπτο στην αντιμετώπιση απειλών ασφαλείας και για να βοηθηθούν στην υπεράσπιση των συμφερόντων τους στην ανατολική Μεσόγειο.
Όμως, η Αίγυπτος είναι απρόθυμη να συμμετάσχει στην Ελληνική συμμαχία με το Ισραήλ, παρά τη σημαντική βελτίωση των σχέσεων Καΐρου – Ιερουσαλήμ. Απαιτούνται ακόμη προσπάθειες για την ενσωμάτωση της Αιγύπτου στο σχήμα. Η συμμετοχή της Αιγύπτου στο σχήμα, θα είχε πολλά οφέλη και για τις τέσσερις χώρες.
Το τρίτο κοινό θέμα είναι η Τουρκία, μια αναθεωρητική δύναμη που οδηγείται από νέο-οθωμανικές και ισλαμιστικές ορμές. Έχει μετριάσει την συμπεριφορά της για πολλούς λόγους, αλλά όσο ο Ταγίπ Ερντογάν είναι στην εξουσία, η πιθανότητα για αστοχίες είναι μεγάλη.
Ωστόσο, η έξοδος των ΗΠΑ από την περιοχή και η αποδυναμωμένη Ρωσία, παρέχουν μεγαλύτερη ελευθερία δράσης στην Τουρκία (και σε άλλες περιφερειακές δυνάμεις). Ο πόλεμος της Ουκρανίας υπογράμμισε τη στρατηγική σημασία της τοποθεσίας της Τουρκίας. Επιπλέον, οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να διστάζουν να πιέσουν την Άγκυρα, ώστε να αποφύγουν την ώθησή της στα χέρια της Ρωσίας. Αυτές οι εξελίξεις θα μπορούσαν να ενθαρρύνουν τον Τουρκικό τυχοδιωκτισμό. Η συγκράτηση της Τουρκίας θα συνεχίσει να αποτελεί σημαντική πρόκληση.
Το τέταρτο κοινό θέμα σχετίζεται με τη νέα Τετραμερή της Δυτικής Ασίας που σχετίζεται με τις ΗΠΑ, την Ινδία, το Ισραήλ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Το Νέο Δελχί προσπαθεί να δημιουργήσει μια εναλλακτική στον Κινεζικό δρόμο του μεταξιού, ενώνοντας την Ινδία με τη Μεσόγειο μέσω των ΗΑΕ και του Ισραήλ.
Ένα τέτοιο εγχείρημα θα κάνει αγαπητούς τους συμμετέχοντες στην Ουάσιγκτον. Το Ισραήλ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τα Ελληνικά έθνη θα πρέπει να προωθήσουν αυτήν την εναλλακτική. Επιπλέον, η καθιέρωση αυτής της Τετραμερούς θα ενισχύσει τις Συμφωνίες του Αβραάμ, οι οποίες είναι νέες και εύθραυστες. Οι άνθρωποι στον Κόλπο δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί πλήρως τα πλεονεκτήματα της αναγνώρισης του εβραϊκού κράτους. Επιπλέον, οι Συμφωνίες του Αβραάμ εξαρτώνται από το αν το Ισραήλ εκπληρώσει την προσδοκία τού τερματισμού της Ιρανικής απειλής.
Η Ουκρανία υπενθύμισε σε όλους μας ότι ο πόλεμος αποτελεί επιλογή ακόμη και στην Ευρώπη. Η ανατολική Μεσόγειος και η Μέση Ανατολή είναι περιοχές συγκρούσεων και πιο πολεμοχαρείς από την Ευρώπη.
Αλίμονο όμως εάν το διεθνές δίκαιο και οι εγγυήσεις αποδειχθούν αναποτελεσματικές στην αποτροπή αρπακτικών χωρών από την επιθετικότητα. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη σε όσους αντιλαμβάνονται την διαχρονική χαοτική φύση του διεθνούς συστήματος όταν δεν υπάρχει ο διεθνής αστυνόμος για να διατηρήσει τον νόμο και την τάξη.
Αυτό σημαίνει ότι οι χώρες που ανήκουν στη συμμαχία Αθηνών – Ιερουσαλήμ – Λευκωσίας πρέπει να προετοιμάζονται για πόλεμο χωρίς ψευδαισθήσεις. Ενώ οι διασυμμαχικές σχέσεις θα πρέπει να ενισχυθούν, αξίζει να θυμόμαστε ότι δεν πρόκειται για στρατιωτική συμμαχία. Το Ισραήλ θα πρέπει να είναι το πρότυπο, ενώ το δόγμα της αυτοδυναμίας του θα πρέπει να γίνει το παράδειγμα προς μίμηση. Κάθε κράτος θα πρέπει να επενδύσει στην άμυνα και να ενισχύσει τις στρατιωτικές του δυνατότητες και την αποτρεπτική του ικανότητα. Η αδυναμία πάντα προκαλεί επιθετικότητα.
Η εφαρμογή αυτής της ατζέντας αποτελεί επιτακτική ανάγκη για τη συμμαχία και οι ΗΠΑ θα πρέπει να την προωθήσουν ενεργά. Επιπρόσθετα θα μπορούσε να προσφέρει λίγη σταθερότητα σε μια κακή γειτονιά. Η Αθήνα και η Ιερουσαλήμ, οι θεμέλιοι λίθοι του Δυτικού πολιτισμού, θα πρέπει να δείξουν τον δρόμο στον υπόλοιπο κόσμο.
Αναπαραγωγή του άρθρου μπορεί να γίνει μόνο με ευδιάκριτη αναφορά στην πηγή CosmoStatus και χρήση live link
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου