Μιλώντας σε συγκέντρωση στην Κωνσταντινούπολη την περασμένη Παρασκευή, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απείλησε με στρατιωτική δράση (σ.σ. πόλεμο) κατά της Ελλάδας.
Του Michael Rubin για το 19foutyfive
Μετάφραση CosmoStatus
«Κοίτα Μητσοτάκη, μιλάς εδώ κι εκεί συνέχεια» είπε ο Ταγίπ Ερντογάν αναφερόμενος στον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. «Έχετε υπόψη σας ότι οι Τρελοί Τούρκοι θα έρθουν, αν επιχειρήσετε να κάνετε το λάθος».
Καθώς η Τουρκική οικονομία καταρρέει, ο Ερντογάν προσπαθεί να εκτρέψει την προσοχή της Τουρκικής κοινής γνώμης κυματίζοντας την σημαία του εθνικισμού.
Συχνά, στόχος για το βιτριόλι του είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μερικές φορές, είναι το Ισραήλ ή η Αρμενία. Η αντικουρδική πολεμική λειτουργεί πάντα. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, οι απειλές της Τουρκίας προς την Ελλάδα έχουν γίνει πιο συχνές. Αυτές συχνά εκδηλώνονται με αλυτρωτικές διεκδικήσεις στα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Το ότι η Τουρκία παραβιάζει τον Ελληνικό εναέριο χώρο με υπερπτήσεις μαχητικών και drone τονίζει ότι το πρόβλημα δεν είναι απλώς ρητορικό.
Το Κογκρέσο έχει αναγνωρίσει εδώ και καιρό το πρόβλημα με την Τουρκία. Όταν η Ομάδα του Κογκρέσου για την Τουρκία είχε πάνω από 200 μέλη, ο τότε Τούρκος πρέσβης Namik Tan, την χρησιμοποίησε ως μέτρο σύγκρισης της επιρροής της Άγκυρας.
Σήμερα, η ομάδα αυτή έχει λιγότερα μέλη και από την ομάδα του Κογκρέσου για τα φύκια. Λίγοι γερουσιαστές ή μέλη του Κογκρέσου θέλουν να συμπεριληφθεί το όνομά τους σε μια δικτατορία που διώκει μειονότητες, υποστηρίζει γενοκτονίες, φυλακίζει δημοσιογράφους και παρέχει υποστήριξη και όπλα σε τρομοκρατικές ομάδες όπως η Χαμάς, η Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος.
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ άργησε να εμφανιστεί. Υπάρχουν τρεις λόγοι γι' αυτό. Πρώτον, πολλοί Αμερικανοί διπλωμάτες, αφού πάρουν σύνταξη, αξιοποιούν τις επαφές τους με την Τουρκία σε επιχειρηματικές ευκαιρίες. Αν ασκήσουν έντονη κριτική στην Τουρκία, τα χρυσά τους αλεξίπτωτα θα γίνουν μολύβδινα. Πρόκειται για διαφθορά, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα στην Ουάσιγκτον.
Δεύτερον, το τμήμα για την Τουρκία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σύγκριση με εκείνα άλλων χωρών της Ανατολικής Μεσογείου. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ διατηρεί πρεσβεία και δύο προξενεία στην Τουρκία. Η πραγματικότητα της (σ.σ. αμερικανικής) γραφειοκρατίας είναι ότι οι διπλωμάτες που εργάζονται για διάφορες χώρες, τις υποστηρίζουν και είναι επιφυλακτικοί στην άσκηση κριτικής.
Τέλος, κυριαρχεί ο ευσεβής πόθος. Καθώς η Τουρκία οδεύει προς τις εκλογές, πολλοί διπλωμάτες θέλουν να πιστέψουν ότι οι εκλογές θα είναι ελεύθερες και δίκαιες, ενώ δεν θα είναι και πολλοί διπλωμάτες ελπίζουν ότι ο Ερντογάν μπορεί να χάσει και, εάν χάσει, ότι η Τουρκία μπορεί να επιστρέψει στο status quo ante. Δύο δεκαετίες υποκινήσεων έχουν κάνει τη δουλειά τους.
Εδώ είναι όπου το συλλαλητήριο της Παρασκευής (σ.σ στην Κωνσταντινούπολη) θα πρέπει να αφυπνίσει πολλούς. Η προεκλογική εκστρατεία της Τουρκίας δεν έχει ακόμη ξεκινήσει επίσημα, αν και κάθε συγκέντρωση αποτελεί ουσιαστικά μέρος της προσπάθειας του Ερντογάν να επεκτείνει την κυριαρχία του σε μια τρίτη δεκαετία. Ο Ερντογάν είναι πολιτικά πανούργος.
Το ότι πιστεύει ότι αυτή η υπονομευτική ρητορική κατά της Ελλάδας λειτουργεί, είναι μια ένδειξη του πόσο μακριά, αντιευρωπαϊκό και συνωμοτικό είναι το Τουρκικό κοινό. Δεν ήταν μια συγκέντρωση στη γενέτειρά του τη Ριζούντα ή στα ιδεολογικά του προπύργια, το Ικόνιο και το Καϊσερί. Η Κωνσταντινούπολη είναι η πόλη που το κόμμα του Ερντογάν έχασε δύο φορές στις τελευταίες εκλογές (αφού ανάγκασε να γίνει εκ νέου ψηφοφορία) και έχει τη φήμη ότι είναι κοσμοπολίτικη και δυτική.
Μια μέρα ο Ερντογάν θα φύγει. Μένει να φανεί εάν θα είναι με εκλογές, από σφαίρα, ή από καρκίνο. Αλλά η ζημιά που έχει κάνει στην Τουρκία παραμένει τεράστια. Η Ελλάδα μπορεί να αμυνθεί, ειδικά αν πάρει τα F-35. Καθώς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αναλύει την Τουρκία, θα πρέπει να επικεντρωθεί όχι μόνο στην απειλή που προχώρησε ο Ερντογάν, αλλά και στο πού και πώς την έκανε. Το ότι αυτός είναι ένας πυλώνας της εκλογής του, υποδηλώνει δύο βεβαιότητες.
Πρώτον, η αισιοδοξία για το μετεκλογικό μέλλον της Τουρκίας είναι άστοχη. Το 30% των Τούρκων γεννήθηκαν με τον Ερντογάν στην κυβέρνηση και περισσότεροι ενηλικιώθηκαν με το δικό του σχολικό σύστημα. Ακόμα περισσότεροι ζουν στη φούσκα των μέσων μαζικής ενημέρωσης που ελέγχει. Η κατήχηση λειτουργεί.
Δεύτερον, η αυτοσυγκράτηση και η αυτολογοκρισία που προβαίνει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με την ελπίδα ότι η Τουρκία θα μπορούσε να αλλάξει, είναι στρατηγική ήττας. Ήταν δώρο στον Ερντογάν και ενθαρρύνει περισσότερο τον εξτρεμισμό. Το λυπηρό γεγονός είναι ότι, όπως δείχνουν οι υπολογισμοί του Ερντογάν, το πρόβλημα σήμερα δεν είναι ένας άνθρωπος, αλλά η χώρα, που την έχει διαμορφώσει σύμφωνα με την εικόνα του.
Αναπαραγωγή του άρθρου μπορεί να γίνει μόνο με ευδιάκριτη αναφορά στην πηγή CosmoStatus και χρήση live link
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου