Πως η μυθοπλασία έπαθε … έμφραγμα

Προειδοποίηση: Το άρθρο τούτο είχε γραφτεί για δημοσίευση σε portal το οποίο έκρινε ότι η δημοσίευση αυτή θα του δημιουργούσε προβλήματα / παράπονα με καναλάρχες φίλους. Γι’ αυτό και δημοσιοποιείται εδώ, οπού δεν θίγονται φιλίες και αν θίγονται, σκασίλα μου.

Του Νίκου Μαστοράκη

Η ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ ΕΠΑΘΕ ΕΜΦΡΑΓΜΑ

«Και ξάφνου, εκεί στην αχλή ενός μοναχικού, αποστεωμένου, θεόστεγνου δειλινού, από το μισάνοιχτο παράθυρο, μπαίνει με βουητό, μια μπόρα από λέξεις, εικόνες, θεούς και διαβόλους, ήρωες και προδότες, μύθους και ιστορίες. Περίμενα να με συνεπάρει, όμως κόντεψα να πνιγώ...»

Έτσι ίσως θα μπορούσε ένας σύγχρονος τηλε-λογοτέχνης να περιγράψει την απόβαση στους ψηφιακούς HD λιμένες μας, τόσων πολλών ναυαρχίδων, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, ώστε να "μπουκώσει" το λιμάνι του μέσου τηλεθεατή κι εκεί που πεινούσε, τσιμπολογώντας μια-δυο σειρές κι ένα σκασμό ριάλιτι και talent show, να κινδυνεύει από το σύνδρομο Άουσβιτς, με έντονα τα συμπτώματα οξείας βαρυστομαχιάς.

Τι έγινε, λοιπόν, και πήξαμε στη μυθοπλασία; ΕΚΟΜΕγινε είναι η σωστή απάντηση. Και η ιστορία με λίγα λόγια: Ο ΕΚΟΜΕ (Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας) είχε το παχουλό ταμείο του Οργανισμού που δημιουργήθηκε για να προσελκύσει ξένες παραγωγές στην Ελλάδα, επιστρέφοντας στον παραγωγό μετρητά μέχρι και 40% των εν Ελλάδι εξόδων του.

Όμως, κάποια αποφράδα στιγμή, περιέλαβε στο ίδιο πρόγραμμα (Rebate) και τις ελληνικές τηλεοπτικές σειρές, την εποχή που η τηλεόραση είχε κατακυριευτεί από Bigbrotherίστικες τάσεις κανιβαλισμού άνευ σεναρίου (unscripted) γνωστού και με τη λάθος ονομασία reality. Tα λεγόμενα ριάλιτι συναγωνίζονταν μόνο με ταλεντάδικα (Fame Story και δεκάδες άλλα) και τους κλασικούς πρωταγωνιστές (καλούς-μέτριους-κακούς ηθοποιούς ανύπαρκτων τηλεοπτικών σειρών), αντικατέστησαν οι σαχλοί, αμόρφωτοι, βρώμικοι, ατάλαντοι της διπλανής πόρτας. Οι ήρωες των ψευδο-ριάλιτι και οι θελωναγίνοι των ταλεντάδικων.

Η πείνα του μέσου θεατή για μυθοπλασία, έπρεπε να αρκεστεί σε κάποιες άθλιες καθημερινές σαπουνόπερες, οι περισσότερες φτιαγμένες, με ελάχιστο κόστος, στην Κύπρο. Η φτήνια δεν έφαγε μόνο τον παρά. Η τηλεοπτική βιομηχανία υιοθέτησε το καταστροφικό δόγμα «φτηνότερα, περισσότερο, γρηγορότερα» και έτσι ένα αμερικάνικο ριάλιτι που στη γενέτειρά του παιζόταν μια φορά την εβδομάδα για 45 λεπτά, κατσικώθηκε σε ελληνικό κανάλι 180 λεπτά την ημέρα x 7 μέρες την εβδομάδα. Με τον τρόπο αυτό το κόστος κάθε επεισοδίου όλο και μίκραινε και ο θεατής όλο και μπούχτιζε.

Η Ελλάς έγινε επίσης fan των νέων ταλέντων, αφού και αυτό το είδος εντοιχισμένης (4-walled) ψυχαγωγίας τεντώθηκε στο έπακρο. Την εποχή εκείνη της ελληνικής τηλεόρασης, την αποκαλούμε χάριν συντομίας «Εποχή Προκρούστη» επειδή η ψυχαγωγία ήταν προσδεδεμένη σε μια προκρούστεια κλίνη που τεντωνόταν τόσο, ώστε ο προσδεδεμένος να βρίσκεται λίγο προ του μοιραίου: του διαμελιστικού θανάτου του.

ΛΕΦΤΑ ΥΠΗΡΧΑΝ...

Ο ΕΚΟΜΕ ήταν Συριζαϊκό τέκνο του 13-0 καταδικασμένου Παππά, με Τσέο διορισμένο από τον Παππά, σε μια εποχή παράφορης γενναιοδωρίας. Ο Τσέο και οι Συριζαίοι σύντροφοί του, αποφάσισαν να δώσουν rebate ακόμη και σε μια ταινία που όχι δεν έπρεπε να χρηματοδοτηθεί αλλά ούτε καν να επιτραπεί το γύρισμα της. Ιταλικό προϊόν (που η Ιταλία είχε απορρίψει για rebate) με Αμερικανό πρωταγωνιστή (David Washington) και ένα δυσφημιστικό για την Ελλάδα σενάριο, ότι δήθεν φασίστες αστυνομικοί απαγάγουν τον γιο του Τσίπρα (αυτά χωρίς ονόματα αλλά τι κάνει νιάου νιάου) και ο Αμερικανός πρωταγωνιστής καταδιώκεται ανηλεώς από τους φασίστες μπάτσους, όσο προσπαθούν να τον σώσουν αριστεροί ακτιβιστές. Η άθλια αυτή προπαγάνδα βόλευε τους Συριζαίους και ο τότε ΕΚΟΜΕ τους έδωσε μετρητό πάνω από 1.4 εκ ευρώ, δηλαδή το μισό (!) από το υποτιθετικό (έμφαση στο «υποθετικό») κόστος της ταινίας.

Με τέτοιο παρελθόν, ο ΕΚΟΜΕ μπήκε στο παιχνίδι του rebate ελληνικών τηλεοπτικών σειρών κάπου δυο χρόνια πριν, με σκοπό να ενισχυθεί η παραγωγή μυθοπλασίας των εγχώριων καναλιών. Οι αρχιτέκτονες του σχεδίου, δεν θα μπορούσαν τότε να φανταστούν ότι ο ΕΚΟΜΕ και το δημόσιο χρήμα θα έπεφταν θύματα της καλής τους πρόθεσης: Ξεφύτρωσαν αμέσως ένα σωρό «σαπούνια» (soap operas) καθημερινής χρήσης, ακολουθούμενα από δραματικές και ημικωμικές σειρές που όλες διεκδικούσαν το... 40% του δημοσίου χρήματος. Οι γνώστες των αλχημειών που διαπράττονται στο λεγόμενο budget και των αληθοφανών πλην faux χρεώσεων, καταλαβαίνουν ότι ένας επιτήδειος παραγωγός θα μπορούσε στην πραγματικότητα το 40% να το κάνει 60% χρεώνοντας αμοιβές κλπ. που δεν θα μπορούσαν να ελεγχθούν αλλά και που ο ΕΚΟΜΕ δεν είχε καν ειδικευμένο προσωπικό για να κοιτάξει σενάρια, κοστολόγια κλπ. Έγινε λοιπόν το «δως μου και μένα, μπάρμπα» και σημειώθηκε το ιστορικό Boom της μυθοπλασίας. Γιατί όχι, αφού τώρα πια το κόστος μιας δραματικής σειράς κατέβηκε στο μισό για τα κανάλια;

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΩΛΟΤΟΣ

Ανάσανε ο φουκαράς θεατής,«τσιμπημένος» ξαφνικά από τις «Άγριες Μέλισσες,» ανακουφίστηκε και η ταλαιπωρημένη κοινωνία των ανέργων ηθοποιών που μόνο σαν πανελίστες σε πρωϊνάδικα έβρισκαν δουλειά. Η μυθοπλασία είχε επιστρέψει, με μερικές καταστροφικές διαφορές:
(1) Επειδή ο νόμος δεν το είχε προβλέψει, επιδοτήθηκαν και τα... καθημερινά «σαπούνια», ακόμη και φτηνοσειρές με αλαλούμ ηθοποιούς. Έτσι το κράτος πλήρωνε υποπροϊόν που παιζόταν καθημερινά, άρα rebate σε κάπου 80+ επεισόδια τον χρόνο.
(2) Δεν τέθηκε ποτέ από το νόμο θέμα ποιότητας σεναρίου και δημιουργών, οπότε...«μπάτε σκύλοι».
(3) Ήταν τότε που οι δημιουργοί καλού προϊόντος (που θα ήταν... καλό αν παιζόταν μια φορά την εβδομάδα ως episodic των 45 λεπτών), πήραν εντολή να το κάνουν καθημερινό 60-80 λεπτά. Και γιατί όχι; Αφού πλήρωνε το κράτος!

Έτσι οι δραματικές σειρές ξεχείλωσαν, πλάτιασαν, φαφλάτιασαν και φτάσαμε στη νέα σεζόν του 2023 με μια εξαίρεση, αυτή του «Μαέστρο» που παρέμεινε σύντομη και εβδομαδιαία. Όμως ενώ το «Μαέστρο» πουλήθηκε στη Netflix για το θρυλούμενο (αλλά ρεαλιστικό για την πλατφόρμα) ποσό του ενός εκατομμυρίου δολλαρίων το επεισόδιο, ο ΕΚΟΜΕ και το ελληνικό κράτος που ουσιαστικά είχαν συν-χρηματοδοτήσει το 40% του αρχικού κόστους, δεν πήραν μια. Το κέρδος ήταν του Mega και της εταιρίας παραγωγής.

Ένα το (μελλοντικό) κρατούμενο για τη νέα διοίκηση του ΕΚΟΜΕ: το rebate στην περίπτωση πώλησης της σειράς σε διεθνή ΜΜΕ δεν θα έπρεπε να υπολογίζεται ως interim financing και ο ΕΚΟΜΕ/κράτος να έχει το μερίδιο του κέρδους, ήτοι 40%;

ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΜΥΘΙΚΑ ΠΟΣΑ

Μερικές από τις ακριβές σειρές κοστίζουν από 80,000 ως 150,000 ευρώ το επεισόδιο. Αν το δούμε επί ετήσιας βάσης έστω με το χαμηλότερο κόστος των 80,000 και 30 επεισόδια κατά σειρά, κάπου 30 σειρές μας κάνουν 72 εκ. το μήνα από τα οποία το κράτος θα είχε κληθεί να επιστρέψει στους δημιουργούς το 40%, ήτοι 28, 8 εκατομμύρια που, φυσικά... δεν τα έχει. Και δεν χρειάζεται να τα έχει, γιατί το δημόσιο χρήμα πρέπει να πάει εκεί που είναι η ρεαλιστική, ψυχρή ανάγκη.
Εξ’ ου και το «πνέει νέος άνεμος στον ΕΚΟΜΕ».

Ο άνεμος ήρθε με την αλλαγή ηγεσίας του Οργανισμού, που είναι αποφασισμένη «να βάλει τα πράγματα στη θέση τους» ώστε η θέση τους να υπηρετεί τον πολίτη και τον πολιτισμό. Θα το κάνουν αυτό, συζητώντας διεξοδικά τις προκλήσεις με τους παραγωγούς, τους δημιουργούς και τα κανάλια.

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν, το κράτος (δια χειρός ΕΚΟΜΕ) ξόδεψε πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ για το rebate ελάχιστων καλών σειρών (πλην όμως καθημερινών) και αρκετών άχρηστων «σαπουνιών.» Αυτό, μέχρι σήμερα, ήταν κρατικό χρήμα. Σε μια εβδομάδα, με νέα υπουργική απόφαση, το rebate θα είναι ευρωπαϊκό χρήμα, έτσι που η κρατική μέριμνα να φροντίσει τους καταποντισμένους της Θεσσαλίας αντί για την καταποντισμένη μυθοπλασία.

Δεν γνωρίζω αν με την αλλαγή της χρηματοδότησης θα αλλάξουν και οι όροι του rebate, όμως θα μπορούσε κάποιος να προτείνει στις συζητήσεις καναλιών, δημιουργών και ΕΚΟΜΕ να αποκλειστεί το παλιό και πλέον μη εφαρμόσιμο «δώσε και μένα μπάρμπα» και να ισχύσουν αξιοκρατικά/ρεαλιστικά κριτήρια για την «ενίσχυση»: Συγκεκριμένος λογικός αριθμός επιδοτούμενων επεισοδίων για καθημερινές σειρές, μέγιστος αριθμός επεισοδίων για εβδομαδιαίες, ένα point system ποιότητας, cast, θεαματικότητας, οπότε έτσι θα ενθαρρύνει ο ΕΚΟΜΕ και την παραγωγή σειρών που, μετά την μετάδοσή τους από τα κανάλια, θα έχουν μέλλον στις διεθνείς πωλήσεις. Και (θα συμπλήρωνα εγώ) όχι άλλες σειρές εποχής, μπαφιάσαμε τον θεατή με δράματα κοινωνιών που είναι πια ξεπερασμένες και αδιάφορες. Άλλωστε η ελληνική λογοτεχνία δεν έχει μόνο μόνο αξιόλογο υλικό που γράφτηκε πολλές δεκαετίες πριν, έχει και σύγχρονα μυθιστορήματα για να γίνουν συναρπαστικές σειρές. Τα παραπάνω, για το «δραμα». Αξίζει όμως να παρατηρήσουμε την κραυγαλέα απουσία της κωμωδίας από το μενού των φιλόδοξων παραγωγών, ίσως επειδή είναι ευκολάκι να γεμίζεις μια ώρα με κλισαρισμένους διαλόγους, πολύ δύσκολο να γράφεις (και να παίζεις) σωστή τηλεοπτική κωμωδία, στη συνταγή διάσημων sitcoms όπως είναι π. χ. «Τα Φιλαράκια». Η ελληνική συνταγή sitcom ήταν μέχρι τώρα ένα μάτσο ατάκτως ερριμμένοι αλλοπρόσαλλοι χαρακτήρες και μπλα μπλα ανούσιο, με το αστείο (;)  αμφισβητούμενου γέλιου να έρχεται μετά από εικοσάλεπτα ανόητων διαλόγων.

ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ «ΦΡΕΣΚΟ» ΠΡΟΪΟΝ

Νέα σεζόν, 2023. Ξέσπασε η μπόρα. Χαλάζι σαν πορτοκάλι ο βομβαρδισμός αισθήσεων από τη νέα σοδειά «σειρών» που, δυστυχώς για την ποιότητα, είναι σχεδόν όλες καθημερινές με ωριαία+ επεισόδια.

Καταιγισμός μυθοπλασίας. Και όχι ό,τι να ‘ναι. Οι περισσότερες είναι «σειρές εποχής» όπου ο θεατής καλείται να ταυτιστεί με συνθήκες, ήθη, έθιμα, αισθητική, γλώσσα, ηθική και σεξ 1817 έως 1960. Και όπως δείχνουν τα αιωνίως αμφισβητούμενα νούμερα μετρήσεων, ο θεατής σε πολλές (ακριβές και πολυδιαφημισμένες σαπουνόπερες) δεν ταυτίστηκε.

Όσο εμείς εδώ μιλάμε, η ελληνική τηλεόραση παίζει η θα παίξει οσονούπω:
ΠΑΝΘΕΟΙ
ΜΑΓΙΣΣΑ
ΣΑΣΜΟΣ
ΕΡΩΤΑΣ ΦΥΓΑΣ
Η ΓΗ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ
ΠΑΡΑΛΙΑ
ΚΑΝΕ ΟΤΙ ΚΟΙΜΑΣΑΙ
ΣΤΑ ΣΥΡΜΑΤΑ
ΗΛΕΚΤΡΑ
Ο ΟΡΚΟΣ
ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ
ΟΙ ΨΥΧΟΚΟΡΕΣ
ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ
ΜΕΤΑ ΤΗ ΦΩΤΙΑ
ΟΙ ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ
Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΩΝ ΚΥΡΙΩΝ
ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΑΣ
Ο ΓΙΑΤΡΟΣ
ΦΟΝΟΙ ΣΤΟ ΚΑΜΠΑΝΑΡΙΟ
ΜILKY WAY
FAMAGUSTA
Kαι άλλες, ων έστι μεν αριθμός αλλά δεν αξίζει τον κόπο η διύλιση του κώνωπος. Σύνολο 35!

H σεζόν άρχισε με δυο πολυδιαφημισμένες (μέχρι σημείου κομπασμού!) σειρές και ισάριθμες παταγώδεις αποτυχίες. Στον Σκάϊ θρηνούν τα 3άρια των «Πανθέων» και στον ΑΝΤ1 τα μάγια δεν έπιασαν. Ήταν αναπάντεχο κάτι τέτοιο ή «χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου;» Η σαρωτική επιτυχία του «Σασμού» πάνω στις ακριβές παραγωγές, οφείλεται μεν στον εθισμό του θεατή αλλά, ταυτόχρονα, και στις ασυμβατότητες των δυο αυτών «υπερπαραγωγών» με το κοινό αίσθημα. Οι μεν «Πανθέοι» (ιστορική, εμβληματική σειρά της κρατικής τηλεόρασης) σε μορφή καθημερινού σαπουνιού, μόνο γέλωτα προκάλεσε στους θεατές, στη δε «Μάγισσα» η ομάδα των «Μελισσών» έδωσε πολλή προσοχή στο περιτύλιγμα, έχτισε, έβαψε, άναψε πυρσούς και κεριά αλλά το περιεχόμενο ήταν αργόσυρτο και με χαρακτήρες του 1817 που έχουν μηδενική απήχηση στη σημερινή κοινωνία. Αυτά μαζί με μέτριες και κακές ερμηνείες, με ήρωες του 1817 που μιλάνε σαν να βγήκαν από μπαράκι του Θησείου, έφεραν τη σειρά στα χαμηλά διψήφια. Κριτικοί και κοινό συμφώνησαν, οι δυο «υπερπαραγωγές» δεν τους αρέσουν. Στην περίπτωση του Σκάϊ, ένας όχι παραγνωρισμένος παράγοντας της «Πανθεϊκής» αποτυχίας, είναι και το ίδιο το προφίλ του καναλιού: αφιέρωσε χρόνια και χρήμα για να επιβάλει ως «prime time ψυχαγωγία» τα ριάλιτι και πέτυχε μεν να τα «αρμέξει» χωρίς όμως να μπορέσει να αποφύγει το branding. Στη συνείδηση του κοινού είναι κανάλι ριάλιτι και τάλεντ, έτσι που οι «Πανθέοι» να αποτελούν ξένο σώμα. Αυτό, προστιθέμενο σε άθλια σκηνικά, απαράδεκτη μουσική, τραγικούς διαλόγους και την εμφανέστατη, φτηνιάρικη πλαστογραφία της εποχής, βύθισαν τα νούμερα στα χαμηλά μονοψήφια.

Είδαμε και το «Ναυάγιο» του Mega (μια ακόμη παραγωγή της εταιρίας Καραγιάννη, που φαίνεται να μονοπωλεί σχεδόν τις μεγάλες παραγωγές αφού δικοί της είναι και οι δυο «Τιτανικοί» της σεζόν αλλά και το superhit του «Σασμού») και διαπιστώθηκε ξανά πως το «σαπούνι» κυριαρχεί στη σκέψη και την εκτέλεση των δημιουργών. Δεκάδες τα σεναριακά και τεχνικά ελαττώματα, που καλούνται να αντισταθμίσουν οι πολλοί χαρακτήρες και δεκάδες υπό-πλοκές αλλά και η γοητεία μιας παιδικής αφέλειας φωτορομάντσου που έχει η υπεραπλουστευμένη πλοκή. Ένας καταιγισμός από ψεύτικα μουστάκια και περούκες, ενοχλητική συνεχής μουσική επένδυση, μερικοί καλοί ηθοποιοί (άνισες όμως ερμηνείες) κι εδώ κλισέ χαρακτήρες με κλισέ διαλόγους και πλαστογράφηση των 60s, όπου βλέπεις πεντακάθαρα πως οι εφημερίδες («σημερινές» εκείνης της εποχής) και τα περιοδικά, είναι αγορασμένα... κιτρινισμένα και σε στάδιο αποσύνθεσης ενώ τα παλιά αυτοκίνητα είναι αστραφτερά και φρεσκοβαμμένα -- στην Κρήτη των 60s! Σκηνικά πλοίου, χρωματισμένα με ματ υδατοχρώματα, ενω τότε τα πλοία ηταν μέσα-έξω βαμμένα με γυαλιστερή λαδομπογιά. Βλέπεις εύκολα ότι είναι αδύνατον να φτιάξεις τη γέφυρα ενός επιβατηγού πλοίου με ευτελή υλικά που κράζουν «είμαι σκηνικόοοοοοοο.» Ο σημερινός θεατής έχει δει πια Netflix κατά κόρον και έχει εκπαιδευτεί το μάτι του να ξεχωρίζει την φαιδρή φτήνεια. Και δεν θέλω να σκέφτομαι καν ότι με τέτοιες συνθήκες θα γίνουν και οι σκηνές ναυαγίου!
Η Nielsen μίλησε όμως, το νέο «σαπούνι» στα γενικά κοινά έφτασε 18% με τον «Γιατρό» (από τις ελάχιστες σειρές σύγχρονης εποχής) να φέρνει στον Alpha ένα ακόμη πιθανό νικητή.

Και ενώ τα πανάκριβα κατρακυλούν, μερικά παραδείγματα sleeper εντυπωσιάζουν: Η «Παραλία» της ΕΡΤ ακολουθεί τη σιωπηρή και χωρίς ταρατατζούμ επιτυχία του «Κανε ότι κοιμάσαι» και ακολουθείται φανατικά, οπότε και η δύστοκη Nielsen της δίνει κάποια εντυπωσιακά (ιδίως για ΕΡΤ) νούμερα που, αν κανείς τα υπολόγιζε και με την τηλεθέαση του Ertflix, ίσως να έφταναν εκείνα του «Σασμού.» Αξίζει να σημειωθεί ότι η ΕΡΤ δεν έχει τα οικονομικά προνομία των καναλιών. Και ΦΠΑ αποδίδει και δεν παίρνει 40% rebate. Δηλαδή, με απλούς όρους: Ένα επεισόδιο που θα στοίχιζε 42,000 ευρώ σε ιδιωτικό κανάλι (λόγω μη απόδοσης ΦΠΑ και rebate 40%) στην ΕΡΤ στοιχίζει 85,000 ευρώ. Κατά κάποιο διαστροφικό τρόπο, λοιπόν, η ΕΡΤ... χρηματοδοτεί το rebate του ΕΚΟΜΕ για τα ιδιωτικά κανάλια.
Επικρέμεται πάντως ένα καίριο ερώτημα: Γιατί πανάκριβες σειρές με πολλά «παραγγελμένα» επεισόδια, πρέπει να αποτυγχάνουν on air;

ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Σε μια πρόσφατη ανταλλαγή απόψεων για episodic series με τον αρχηγό της Apple TV (παλιό γνώριμο και συνεργάτη από τη WB) τον Ματτ Τσέρνις, είχα την ευκαιρία να ακούσω συνοπτικά για μια ακόμη φορά το modus operandi των μεγάλων εταιριών.

Για να γίνει μια σειρά: Προτείνεται concept. Αναζητείται showrunner (αυτός ως συγγραφέας και παραγωγός θα ηγηθεί του επιτελείου.) Σχηματίζεται το Writers Room με 6-10 συγγραφείς. Σε καθημερινή 12ωρη σύσκεψη, επεξεργάζονται την πλοκή κάθε επεισοδίου. Ανατίθεται το κάθε επεισόδιο σε έναν η δυο σεναρίστες, εντός η εκτός του Writers Room. Αναζητούνται σκηνοθέτες (ένας για το κάθε επεισόδιο) εκτός του πιλότου και του τελευταίου επεισοδίου, που συνήθως το αναλαμβάνει ένας διάσημος branded σκηνοθέτης, αν δεν είναι ήδη ο showrunner. Επιλέγονται οι executive producers που θα επιβλέψουν το κάθε επεισόδιο. Ο κάθε σεναρίστας επιβλέπεται σε όλα τα στάδια της συγγραφής του 50λεπτου σεναρίου, από το Writers Room. Δίνεται η έγκριση παραγωγής του πιλοτικού επεισοδίου. Το 50λεπτο pilot γυρίζεται (συνήθως σε έξι 12ωρες ήμερες) και παραδίδεται στο τμήμα έρευνας. Οργανώνονται screenings με επιλεγμένο κοινό (target group) και συλλέγονται κάρτες (ή ηλεκτρονική ψηφοφορία) για τα πλην και τα συν του επεισοδίου. Αυτά αναλύονται και τα screenings επαναλαμβάνονται σε άλλη πόλη/πολιτεία. Στο τέλος αποφασίζεται αν κάτι που έχει ενοχλήσει θα διαγραφεί, αν κάτι πρέπει να ξαναγυριστεί, νέο μοντάζ, αλλαγή μουσικής ίσως. Το τμήμα διαφήμισης ετοιμάζει την καμπάνια της νέας σειράς.

ΤI ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ

Δεν έχουμε Writers Room. Όλα τα επεισόδια τα κάνει ένας βασικός σκηνοθέτης (!) με δυο σκηνοθέτες (που δεν γνωρίζω τι κάνουν αλλά ίσως έχουν άμεση σχέση με κάμερες, φωτισμό κλπ. ενώ ο βασικός σκηνοθέτης απλώς επιβλέπει/διδάσκει (?) κίνηση και ερμηνεία.) Δεν είναι λοιπόν ότι δεν έχουμε ταλαντούχους και άξιους σκηνοθέτες, αλλά ότι τους «τεντώνουμε» και τους εξοντώνουμε, σε μια δουλειά που θα την έκαναν 30 διαφορετικοί, στην Αμερικάνικη τηλεοπτική πραγματικότητα.
Το πρώτο επεισόδιο (pilot) αποστέλλεται στο κανάλι, πολλές φόρες μάλιστα τελευταία στιγμή, πάντα χωρίς να δοκιμαστεί στο κοινό η να υποστεί αλλαγές. Το κανάλι τρέχει να προφτάσει τη μετάδοση και πολλοί υπεύθυνοι προγράμματος βλέπουν το επεισόδιο όταν... εκπέμπεται. Και μετά νομίζουν οι μαλάκες οι Αμερικάνοι, ότι ξέρουν να κάνουν τηλεόραση!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ

Τα παραπάνω γράφτηκαν με στοργή και κατανόηση (και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, θαυμασμό) στη δουλειά Ελλήνων δημιουργών. Όμως από μια τέτοια εκτεταμένη αναφορά στη μυθοπλασία, δεν μπορούσε να λείψει και το υποκειμενικό πλάνο, γνωστό και ως «επαγγελματική διαστροφή» που παρατηρεί όσα και ο απλός θεατής, αλλά έχει το προνόμιο να δημοσιοποιεί διαφορετικά εκείνα που ο απλός θεατής καταχωρεί στα social media. Με κάποιον επίσης διαστροφικό τρόπο, απλός θεατής + social media = κατάργηση outright του τηλεοπτικού κριτικού. Επειδή ό,τι και να πει, το έχουν ήδη πει με σχόλιά τους, οι θεατές, δηλαδή ένα σύνολο που κρίνει ποια μυθοπλασία είναι βρώσιμη και την αποδέχεται (καταβροχθίζοντας την) ή την απορρίπτει, κάνοντας de facto το παλιό γνωμικό «στην Ελλάδα, όλοι πια είμαστε κριτικοί».

Αναπαραγωγή του άρθρου μπορεί να γίνει μόνο με ευδιάκριτη αναφορά στην πηγή CosmoStatus και χρήση live link