Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την κατάσταση σε ολόκληρο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του Αιγαίου, δημοσιεύτηκε σε Αμερικανική ιστοσελίδα, όπου προτείνεται το τι πρέπει να κάνουν οι ΗΠΑ για να προστατεύσουν τις χώρες που απειλούνται από δικτατορίες όπως η Κίνα, η Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν.
Συγκεκριμένα, συγγραφέας του άρθρου στην ιστοσελίδα 1945 είναι ο γνωστός Michael Rubin, ο οποίος παρουσιάζει και συγκρίνει το τι κάνει η Κίνα στη νότια θάλασσα και τι κάνει η Τουρκία στο Αιγαίο, αλλά και τι γίνεται στον νότιο Καύκασο.
Αρχικά γίνεται αναφορά στην τακτική της σαλαμοποίησης που ακολουθεί η Κίνα, η οποία καταλαμβάνει ακατοίκητα νησιά, βραχονησίδες και υφάλους που ανήκουν στις Φιλιππίνες, το Βιετνάμ και τη Μαλαισία. Κάτι παρόμοιο ίσως προσπαθήσει να κάνει η Κίνα και με την Ταϊβάν, καταλαμβάνοντας ένα απομακρυσμένο νησί που βρίσκεται μόλις 5-10 μίλια από τις ακτές του Χονγκ Κονγκ. Όμως αυτό θα έχει ως συνέπεια την άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ.
Ακριβώς αυτό ίσως κάνει και η Τουρκία στο Αιγαίο, υποστηρίζει ο συγγραφέας του άρθρου, υποστηρίζοντας πως οι ΗΠΑ δεν θα πρέπει να μείνουν χωρίς αντίδραση κατά της Τουρκίας.
Ο Michael Rubin αναφέρει ότι ο Ερντογάν και ο στενός κύκλος των συνεργατών του, υποστηρίζουν ότι τους ανήκει το μισό Αιγαίο. Πολλοί δημοσιογράφοι και Δυτικοί διπλωμάτες θεωρούν πως πρόκειται για υπερβολές. Κανείς δεν πιστεύει ότι η Τουρκία θα κάνει ό,τι έκανε η Ρωσία στην Ουκρανία, δηλαδή να βομβαρδίσει κατοικημένα μεγάλα νησιά ή πόλεις της ενδοχώρας. Αυτό που θα κάνουν οι Τούρκοι είναι να χτυπήσουν μικρά και είτε αραιοκατοικημένα είτε ακατοίκητα νησιά, όπως το Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι, η Κανδελιούσα και η Κίναρος.
Στο άρθρο γίνεται αναφορά στα λόγια του ΑΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνου Φλώρου, ο οποίος δημοσίως είπε ότι για την Ελλάδα δεν θα υπάρξει διαφορά μεταξύ μιας περιορισμένης κρίσης και μιας πλήρους σύρραξης. Δεν είναι ξεκάθαρο εάν μια περιορισμένη Ελληνική απάντηση με βομβαρδισμό των Τούρκων κατακτητών ενός νησιού θα είναι επαρκής, ειδικά εάν η Τουρκία προστατεύσει τους πεζοναύτες της με την αεροπορία της ή απειλήσει να κλιμακώσει τις ενέργειές της.
Για να το θέσουμε απλά, γράφει ο Michael Rubin, ο κίνδυνος είναι στο ότι ο Ερντογάν πιστεύει ότι η Δύση ή το απασχολημένο με την Ουκρανία ΝΑΤΟ, θα θεωρήσουν ότι η σύγκρουση θα παγώσει ή ότι θα υπάρξει συμβιβασμός, ώστε να μην υπάρξει πόλεμος μεταξύ δύο χωρών μελών του ΝΑΤΟ.
Η μακρόχρονη τακτική της Τουρκίας στην Κύπρο που έχει κουράσει τους διπλωμάτες και η αλλαγή της δημογραφίας του νησιού με τους εποίκους, έχει πείσει τον Ερντογάν ότι αξίζει να πάρει το ρίσκο και στο Αιγαίο, αναφέρεται στο άρθρο.
Το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στα νησιά. Η στάση των ΗΠΑ να κρατούν ίσες αποστάσεις, έχει επιδεινώσει τις συγκρούσεις και στον Καύκασο, καθώς το ότι ο Άντονι Μπλίνκεν αποκάλεσε «θαρραλέο» τον Υπουργό Εξωτερικών του Αζερμπαϊτζάν, είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξουν δύο εισβολές του Αζερμπαϊτζάν στο έδαφος της Αρμενίας.
Πως αντέδρασε το Αζερμπαϊτζάν; Απαίτησε περισσότερα εδάφη από την Αρμενία!
Οι διοικούντες στο Μπακού, θεωρούν αδύναμο τον Μπλίνκεν και γίνονται όλο και πιο επιθετικοί. Ίσως μάλιστα ο Ιλχάμ Αλίεβ δώσει εντολή για περαιτέρω κατάληψη Αρμενικών εδαφών, για να τεστάρουν τον Μπλίνκεν.
Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να βασίζουν την πολιτική τους σε ευχές και κάνοντας τον Πόντιο Πιλάτο. Η στάση αυτή δεν αποτρέπει τις συγκρούσεις. Οι αναθωρητικές χώρες αναζητούν τις αδυναμίες του συστήματος και τις εκμεταλλεύονται. Αυτό αναμένεται από επιθετικές Δημοκρατίες (σ.σ. Κίνα, Τουρκία, Αζερμπαϊτζάν) κατά της Ταϊβάν, της Ελλάδας, της Αρμενίας και κατά όλων των κρατών που σέβονται τους κανόνες.
Το άρθρο κλείνει με μια πρόταση για την στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθήσουν οι ΗΠΑ, η οποία θα πρέπει να είναι η ίδια όχι μόνο για την Ταϊβάν, αλλά και για την Ελλάδα και την Αρμενία.
Ο Άντονι Μπλίνκεν θα πρέπει να δηλώσει πως δεν υπάρχει διαφορά στον βομβαρδισμό μιας πόλης, μιας βραχονησίδας, μιας κορυφογραμμής.
Όπως οι ΗΠΑ δεν θα δεχτούν συμβιβασμό εάν δεχτεί επίθεση η Χαβάη, ομοίως δεν μπορούν να αναμένουν να συμβιβαστούν η Ταϊβάν και η Ελλάδα για τα δικά τους νησιά.
Το να αναγκάσεις την Αρμενία να συμβιβαστεί για το θέμα του Zangezur είναι ακόμη χειρότερο, καθώς θα ισοδυναμούσε με διαπραγμάτευση των ΗΠΑ για την κυριαρχία της Νεμπράσκα.
Είναι καιρός είτε να επεκτείνουμε μια ξεκάθαρη ομπρέλα προστασίας πάνω από τις Δημοκρατίες, είτε να διασφαλίσουμε ότι η καθεμία έχει ένα ποιοτικό στρατιωτικό πλεονέκτημα ώστε μπορεί να αμβλύνει τις απειλές που αντιμετωπίζει από τις γειτονικές δικτατορίες, καταλήγει ο Michael Rubin, έχοντας εισέλθει στην καρδιά του προβλήματος, έχοντας αντιληφθεί ακριβώς τι συμβαίνει στην Ταϊβάν, την Ελλάδα και την Αρμενία και τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν από τις δικτατορίες και κατ’ όνομα δημοκρατίες της Κίνας, της Τουρκίας και του Αζερμπαϊτζάν.
Αναπαραγωγή του άρθρου μπορεί να γίνει μόνο με ευδιάκριτη αναφορά στην πηγή CosmoStatus και χρήση live link
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου